Γράφετε πολύ ωραία πράγματα κορίτσια.Θα προσθέσω κι εγώ τα δικά μου.Πολλές φορές συγχέουμε τη συγχώρεση με την επανάληψη του κύκλου και τη δικαιολόγηση της θυματοποίησης (βλέπε: με χτύπησε, αλλά δεν ήξερε τί έκανε, είχε πιεί, άσε που δεν είχα πλύνει και τα πιάτα, και μετά μου είπε ότι με αγαπάει, οπότε τον συγχώρεσα και ξαναγύρισα σπίτι...)Συγχώρεση δεν είναι αυτό. Δεν είναι ούτε καν η κατανόηση της πλευράς του άλλου ή η θεραπεία από το τραύμα που μπορεί αυτός/η να προκάλεσε. Ούτε καν η αποδοχή. Τα προηγούμενα μπορεί να βοηθάνε ή να είναι και απαραίτητα για να συγχωρέσουμε, όμως δεν είναι η συγχώρεση. Συγχώρεση είναι-όπως την αντιλαμβάνομαι, προφανώς- η (έπειτα από την παύση του θυμού ο οποίος εδώ λειτουργεί ως μήνυμα, για να μας δείξει ότι η ακαιραιότητά μας πληγώνεται, ότι τα όριά μας καταπατώνται) κατανόηση ότι χωράμε εξίσου εγώ και ο θύτης μου στον κόσμο, χωρίς να χρειάζεται να αντιμαχόμαστε ο ένας τον άλλο (είτε εξωτερικά, είτε εσωτερικά...).Δε σημαίνει ότι ξαφνικά ο/η θύτης/τις μου έγινε καλός ή άξιος να με έχει στη ζωή του (αν και μπορεί να γίνει και αυτό, σε περίπτωση που ο άλλος άνθρωπος (ή εγώ) ειλικρινά καταλάβει το σφάλμα του, και υπάρχει προθυμία και από τις δύο πλευρές), αλλά σημαίνει έλλειψη διάθεσης για εκδίκηση, αφού η προηγούμενη συμπεριφορά που υπέστην, αυθόρμητα, και όχι επειδή έτσι το αποφάσισα, πλέον δε με αγγίζει.Παραδόξως, πολύ καλό παράδειγμα συγχώρεσης είναι η (επίσημη) ιστορία του Ιησού και της Μαρίας της Μαγδαληνής. Η (πόρνη) Μαρία είναι αποδέκτης της πολύ άσχημης πλευράς της ανθρωπότητας "αγοράζω και πουλάω το σώμα του συνανθρώπου", ακόμα και αν δε φταίει προσωπικά εκείνη. Ζητά να συγχωρεθεί, διότι νιώθει λιγότερο άνθρωπος ζώντας αυτή τη ζωή: οι πόρνες τότε (και όχι μόνο τότε) αντιμετωπίζονταν ως μιάσματα. Μπορεί να μην είμαι η Μαρία η Μαγδαληνή, αλλά εμένα πάντως, αν με αντιμετώπιζαν ως μίασμα (άσχετα με το λόγο), θα θύμωνα.Ο Ιησούς τη συγχωρεί, δηλαδή αποδέχεται το κομμάτι της που είναι πόρνη (πάντα στα πλαίσια της συγκεκριμένης κοινωνίας), και το αντισταθμίζει με το κομμάτι ότι είναι επίσης ένας άνθρωπος, ο οποίος δικαιούται σεβασμού και αγάπης.Έτσι, εκείνη καταλήγει να συγχωρέσει τον εαυτό της: δηλαδή να νιώσει ότι είναι μέρος της ανθρωπότητας άσχετα με το αν εκπορνεύεται ή όχι. Συνεπώς, και εξαιτίας αυτού, παύει να αισθάνεται τον εαυτό της ως μίασμα, και είναι σε θέση να μην αγγίζεται από το γεγονός ότι μπορεί να θεωρείται ένα τέτοια από την υπόλοιπη κοινότητα στην οποία βρίσκεται.