Aγαπητή Τσούχτρα, δεν θα κρυφτώ. Την έννοια της συγχώρησης - αν αυτή δεν σημαίνει γενναιόδωρη/μεγαλόψυχη αποδοχή (εγώ έτσι την μετέφραζα πάντα) - δεν την κατάλαβα ποτέ. Δεν την ξέρω. Δεν ξέρω καν τι μπορεί να σημαίνει. Δεν μπορώ να εντοπίσω τι φταίει που δεν την κατανοώ. Απλά δεν. Μου είναι ξένη, ακατάληπτη. Με όσους τρόπους κι αν μου την εξηγήσουν, βρίσκω αδιαπέραστο τείχος. Ένα ενδεχόμενο είναι ότι δεν μου παρέχει διέξοδο στην αποδόμηση μιας εμπειρικής γνώσης ( : ότι με έβλαψαν εγνωσμένα) και μιας ορθολογικής επίγνωσης (πάλι : ότι με έβλαψαν εγνωσμένα), ενώ μπορώ να καταλάβω την εκλογίκευση του συναισθήματος και το ξεπέρασμα του φόβου, του θυμού, της θλίψης κλπ... Αλλά η συγχώρηση είναι σκέψη πριν από όλα - αυτή την εντύπωση έχω.Ίσως επειδή είναι και αυτό, βέβαια, κατ' ουσίαν ή εν μέρει, μια συναισθηματική διεργασία από την οποία δεν έχω διέλθει - και είναι μάλλον αναμενόμενο ότι κάτι που συνδέεται με το συναισθηματικό, όπως κι αν το περιγράψεις, ίσως όπως κι αν του το αποδείξεις ότι συμβαίνει, δεν μπορείς να δώσεις με τα λόγια σε κάποιον να το κατανοήσει, αν ο τελευταίος δεν το έχει βιώσει προσωπικά. Είναι, ας πούμε, δώρον άδωρον. Μπορεί να είναι και θέμα κόντρα ασύμβατης προσωπικής κουλτούρας (ή ανοίκειων μοντέλων) για 'μένα, δεν ξέρω.Συνεπώς, θα ήταν αστείο να πιστεύω κιόλας στην όποια δύναμή της. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εξ' ορισμού υποτιμώ ό, τι δεν καταλαβαίνω (ως εκ τούτου, και την συγχώρηση) ή ότι πιστεύω πως αποκλείεται να με αφορά.Παρόλα αυτά, εσύ νομίζω ότι ήσουν up to the point σχετικά με την ερώτηση, διότι στην πραγματικότητα το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνουμε όσοι την σχολιάσαμε - και πρώτη και καλύτερη η Α, μπα - είναι να ορίσουμε την έννοια της συγχώρησης (αφού γι' αυτήν ρωτάει). Χάρηκα που με συμπλήρωσες, σαν να διάβασες την σκέψη μου περί του ελλείμματος - σε κάτι που εγώ δεν θα ήμουν έτσι κι αλλιώς σε θέση να κάνω.