Η συγγνώμη (που πιθανότατα εξέφρασε ύστερα από την πίεση της γυναικας ή του ατζέντη του ή του κολλητού του ή του Παπακωνσταντίνου- ή ,το πιθανότερο, ήταν δική του ιδέα της επόμενης μέρας όταν ξανάγινε νηφάλιος) είναι εντελώς ασήμαντη και δεν ενδιαφέρει κανέναν. Εμένα δεν με εκνεύρισε τόσο ο Θηβαίος (πόσο μπορεί να σε εκνευρίσει ένας ασόβαρος και παραληρηματικός παπάρας;) όσο η κυρία που συνομιλούσε μαζί του. Ήταν τραγικά παθητική και ανέτοιμη, του επέτρεπε να της κάνει προσωπικά σχόλια και ερωτήσεις τη στιγμή που θα μπορούσε να τον βάλει στη θέση του με χίλιους τρόπους. Παρόλα αυτα, συντηρούσε μία γελοία συνδιάλεξη, ενδεχομένως για τις λίγες ώρες διασημότητας που αναλογούν στον καθένα μας, και δεν είχε το θάρρος και την αυτοπεποίθηση να του αντιπαραβάλλει ένα "δεν σας αφορά", ή να του εξηγήσει του καημένου γιατί 15 ευρώ την μέρα αρκούν για έναν άστεγο και όχι για μία "πενταμελή " οικογένεια. Αντ'αυτού, δικαιολογούνταν (!) για τη δουλειά της, η οποία παρεμπιπτόντως προωθεί τη δουλειά ενός τραγουδιστή και τον άφηνε να ξεδιπλώσει τη μεθυσμένη του ρητορική, χαρίζοντάς μας άλλο ένα ηλίθιο λόγο να χουμε να ασχολούμαστε όταν γύρω μας καίγεται το σύμπαν. Κι έτσι, άθελά της, επιβεβαίωσε τα περί μη παραγωγικής δουλειάς ενός ραδιοφωνικού παραγωγού.