Όταν ήμουν στο Λόντον για σπουδές γνώρισα ένα πολύ συμπαθητικό παιδί από τα Σκόπια, ο οποίος συστηνόταν παντού -φυσικά- ως Μακεδόνας. Όταν έγιναν οι μεταξύ μας συστάσεις και του είπαμε ότι είμαστε Έλληνες εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενοι, πραγματικά δεν τόλμησε να αναφέρει τη λέξη Μακεδονία ως καταγωγή του ποτέ ξανά, τουλάχιστον εν τη παρουσία μας. Το εκτίμησα πολύ αυτό. Σαν να παραδεχόταν ότι "δε τον έπαιρνε να περνάει για Μακεδόνας" σε μας. Προτίμησε να μιλήσουμε για άλλα πράγματα κοινά, όπως την αγάπη που έχουμε για τη Θεσσαλονίκη και σε ποια μαγαζιά μας αρέσει να συχνάζουμε, μιας και αποδείχθηκε συχνός επισκέπτης. Το πρόβλημα δε το είχα με τους Σκοπιανούς, αλλά με όλους τους άλλους όταν με ρωτούσαν από ποιο μέρος της Ελλάδας είμαι. Δε μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν ότι είμαι ΚΑΙ Ελληνίδα ΚΑΙ από τη Μακεδονία! "Μα τώρα δε μας είπες ότι είσαι από την Ελλάδα; Από την Ελλάδα είσαι ή από τη Μακεδονία;" Μίνι γεωγραφοπολιτικοιστορική διάλεξη με κάθε απλή ερώτηση γνωριμίας. Στο τέλος παραδέχονταν ότι "Ναι. Εσείς έχετε ένα προβληματάκι!"