#4 Επειδή έχουν υπάρξει διάφορες αναφορές τελευταία στους "αληθινούς φίλους", να πω ότι κατανοώ την ένσταση της Λένας, ειδικά στις περιπτώσεις νεαρών ατόμων που έχουν εξιδανικεύσει τη φιλία μέσα από τηλεοπτικού τύπου πρότυπα, όπου οι φίλοι αντι/υπο-καθιστούν την οικογένεια, σε βάζουν πάνω από τους γκόμενους, τους γονείς, τους συζύγους, τα παιδιά, τη λογική. Τους παίρνεις τηλέφωνο από τη Γη του Πυρός & τους λες "Σε χρειάζομαι" κι αυτοί παίρνουν το πρώτο αεροπλάνο, no questions asked.Η παρατήρηση λοιπόν πιστεύω ότι αρμόζει απόλυτα στους ανθρώπους που για να χαρακτηρίσουν τη φιλία σας αληθινή πρέπει να τους δώσεις πρόθυμα το νεφρό σου.Ωστόσο δεν είναι κενός νοήματος ο διαχωρισμός. Ως "μη αληθινούς" φίλους θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε όσους είναι φίλοι μας φαινομενικά, πχ. έχουμε συχνή επικοινωνία ή/και συναντήσεις, η οποία όμως οφείλεται α. σε κοινωνικές συμβάσεις (πχ. συνάδελφος που μας φέρνει κοντά η καθημερινότητα αλλά δεν έχουμε ψυχική εγγύτητα), β. σε ιδιοτελείς σκοπούς (πιστεύει ότι έχει να κερδίσει κάτι από εμάς - λεφτά, ρουσφέτια, προβολή, σεξ, οτιδήποτε) γ. σε απλή μηχανική συνήθεια.Έχω συναντήσει ανθρώπους που κάνουν πολλή παρέα με κάποιον, τον οποίο εν τη απουσία του θάβουν με το χειρότερο τρόπο (μην πάει ο νους σας μόνο στις "γυναικείες λυκοφιλίες" - το έχω συναντήσει, ίσως και συχνότερα, σε άνδρες), ένω φαινομενικά είναι κολλητοί.Ακόμη και για τον αδελφό μου, αν μου φαίρεται με αδιαφορία, χαιρεκακία, σαδισμό, με εκμεταλλεύεται στυγνά κλπ., ναι θα μπορούσα να πω "εσύ δεν είσαι αληθινός αδελφός". Λίγο ξανθοπουλικό θα ήταν, αλλά δεν θα ήταν περίεργο.
