7Αν και ποτέ δε θα ήμουν κατά του δημόσιου θηλασμού δεν είχα κάτσει να σκεφτώ το θέμα αυτό προτού πετύχω το εξής περιστατικό οπότε και η άποψή μου διαμορφώθηκε πλήρως. Δούλευα σ' ένα κατάστημα όταν ήρθε μία πελάτισσα με το μωρό της σε αυτό το είδος μαντηλιού/μάρσιπου -δεν ξέρω πως λέγονται- που το συγκρατεί μπροστά στο στήθος της. Όταν το μωρό έκανε να κλάψει η κυρία απλά ξεκίνησε το θηλασμό και παρότι εμείς προτείναμε είτε να καθίσει στην καρέκλα του μαγαζιού, είτε, αν θέλει, να πάει στον πίσω χώρο, σαν αποθήκη, όμορφα διαμορφωμένος και μακριά απ' την κοινή θέα φυσικά αρνήθηκε και δεν έκατσε πάνω από μισό λεπτό στην καρέκλα, σηκώθηκε συνέχισε να θηλάζει και να κάνει τα ψώνια της. Σε μια κοινωνία που η θέα του θηλασμού είναι ταμπού θα υπήρχαν οι εξής επιλογές: α)το μωρό να κλαίει στην περισσότερη διάρκεια της βόλτας, β)όταν το μωρό κλάψει η μητέρα να διακόψει τη βόλτα και να γυρίσει άρον άρον σπίτι, γ)η μητέρα να μη βγαίνει απ' το σπίτι για όσο καιρό θηλάζει, δ)να μειωθεί η διάρκεια του θηλασμού για τους παραπάνω πρακτικούς λόγους.Αντί για όλα αυτά, βέβαια, το μωρό έμεινε χορτάτο και ευχαριστημένο, η δε μαμά συνέχισε να δοκιμάζει σκουλαρίκια