Μήπως είναι το κλασσικό λάθος που κάνουμε και ζητάμε από τους συντρόφους μας, να αναλάβουν το ρόλο του μπαμπά μας; Εγώ εν μέρει καταλαβαίνω τη στάση του ανθρώπου. Γιατί χρειαζόταν η κοπέλα να κάνει κάθε νύχτα (όλες τις νύχτες) αυτή τη μεγάλη και επικίνδυνη διαδρομή; Από τη μία επιλέγουμε ως ενήλικες να κάνουμε αυτό που θέλουμε, ενώ γνωρίζουμε τους κινδύνους και από την άλλη θέλουμε ο άλλος να τρέχει από πίσω μας ανησυχώντας; ΄Από την άλλη,αν προσπαθήσει ο άλλος να φερθεί σαν μπαμπάς και να μας επιβάλλει κάτι για το καλό μας, γινόμαστε έξαλλες και τον λέμε φαλλοκράτη. Ίσως στην περίπτωση της απειλή με το σουγιά να ήταν τραβηγμένη η αδιαφορία του, αλλά επιτρέψτε μου να υποθέσω ότι δεν το πίστεψε καν. Ή αν το πίστεψε, εφόσον είδε ότι η κοπέλα του ήταν ασφαλής, θεώρησε ότι δεν υπάρχει λόγος για δράματα. Δεν είναι και τελείως παράλογη η αντίδραση του πάντως. Δεν είμαι και δεν πρόκειται να γίνω η μαμά κανενός να τον κυνηγάω από πίσω και να τον προστατεύω από πράγματα που επιλέγει ο ίδιος, έχοντας γνώση του κινδύνου.