Eσύ τί λες; Δεν την αλλάζει; Είναι το ίδιο να δουλεύεις για κάτι που θέλεις και αγαπάς χωρίς να έχεις λαμβάνειν και το ίδιο ξέροντας ότι αν κάτι πάει στραβά και δεν βρίσκεις πια νόημα σε αυτό ή αποδειχθεί ότι εξαρχής δεν άξιζε τον κόπο σου και την αγάπη σου τουλάχιστον έχεις λαμβάνειν; Ποιό από τα δύο θα προτιμούσε ο οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος;Τί ακριβώς συζητάμε; Πράγματα στοιχειώδη και αυτονόητα; Αυτό είναι που δεν μπορώ με τίποτα να εννοήσω εξαρχής σ' αυτό το κατεβατό σχολίων που οι περισσότεροι την έχετε πέσει στην Σουρτουκω. Κάνουμε για λόγους ανωτερότητας (ποιοί είναι αυτοί άραγε;) ότι δεν βλέπουμε το προφανές!Το... γεωγραφικό το έχω ήδη εξηγήσει.Σουβλίτσα, ό, τι χάνεις δεν αναπληρώνεται έτσι κι αλλιώς. Χαμένο είναι. Αλλά έτσι πάει η δουλειά στις επιλογές. Με κάθε επιλογή μας πάντα κάτι χάνουμε και κάτι κερδίζουμε. Τέλος, πού με είδες να λέω ή να υπονοώ ότι είναι υποτιμητικό για μια κοπέλα να επιλέξει το οτιδήποτε την ευχαριστεί να κάνει; Φυσικά δεν είναι καθόλου υποτιμητικό, αρκεί να έχει συναίσθηση της πράξης της και των επιπτώσεών της (δεν θέλω να μιλήσω εξ' ονόματός της, αλλά ούτε η Σουρτουκω νομίζω ότι το εννοεί έτσι όπως μας το προβάλλεις, εγώ δεν κατάλαβα κάτι τέτοιο πάντως). Εκείνο που τόνισα είναι ότι ΔΕΝ είναι υποτιμητικό να σκέφτεται πολύ καλά το συμφέρον της (όποιο κι αν είναι αυτό! Διότι μπορεί αυτά που λέμε όλοι εμείς εδώ για αυτήν την εξατομικευμένη περίπτωση να μην είναι παρά δευτεροτριτεύοντα), πριν επιλέξει να κάνει οτιδήποτε την ευχαριστεί και να κοιτάει και λίγο πέρα από τις "αγάπες και τα λουλούδια" (έκφραση της γράφουσας), συνυπολογίζοντας και εκτιμώντας όλα τα πιθανά σενάρια ούτως ή άλλως, αλλά πολύ περισσότερο μπροστά σε μια απόφαση που δεν είναι μόνο απόφαση σχέσης με τους όρους ζωής που αυτή θα αλλάξει (αυτή την απόφαση την έχει ήδη πάρει εξάλλου - έχει σχέση εδώ και ενάμιση χρόνο με τον μεταναστεύοντα), αλλά και απόφαση αλλαγής τόπου - για χάρη της σχέσης - με όλους τους επιπλέον όρους ζωής που αυτό θα αλλάξει. Οι αλλαγές που θα επιφέρουν οι συγκεκριμένες αποφάσεις της είναι πάρα πολλές και μεγάλες για να κάνει απλά αυτό που της λέει η καρδιά χωρίς περαιτέρω περίσκεψη. Εκτός από το παρόν, να κοιτάξει και το μέλλον, το κοντινό και το μακρινό - κατά πώς η ίδια κρίνει καλύτερο για τον εαυτό της, με τα δικά της κριτήρια. Και σε αυτήν την διαδικασία να μην υποτιμάει ούτε τις πρακτικές αναγκαιότητες ούτε τα οφέλη, αλλά να τα ζυγίζει. Αυτή είναι η οπτική που της δίνω.