"Grey's Anatomy" δεν παρακολουθούσα ποτέ, I don't know the first thing. Αλλά η Christine είναι αυτό που είπες : ΓΑΜΑΤΗ. Αυτήν την σειρά ξεκίνησα να την παρακολουθώ χαλαρά ούσα προϊδεασμένη ότι βλέπω άλλη μία χαζούλα αμερικάνικη sit-com του συρμού, και ομολογώ ότι σχετικά άργησα να αντιληφθώ τί ακριβώς έκανε υπογείως...Υποδαύλιζε πολλά καίρια στερεότυπα, και taboo, οργανωμένη με ένα δομικό φορμάτ και χαρακτήρες που σε πρώτο επίπεδο εύκολα περνούσαν ως αδέξιοι γκαφατζήδες/απροσάρμοστα κορόιδα που προκαλούν γέλιο. Ένα απλό ελαφρύ χιούμορ, σαν αυτό που κατά κύριο λόγο συνηθίζει η τηλεόραση. Ουσιαστικά, αποτελούσε καμουφλαρισμένη κανονική sit-com, χωρίς άλλες αξιώσεις, που περιγράφει τις δυσκολίες διαμέσου των ευτράπελων καταστάσεων με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπη μια διαζευγμένη γυναίκα, εργαζόμενη και μάνα, ανασφαλής και δυστυχής μεσοαστή, στην καινούργια της ζωή. Κι όμως, πίσω από κάθε φαινομενικά καθημερινή κατάσταση, πίσω από την κάθε αφορμή/αιτία για ταλαιπωρία της Christine, και πίσω από το κάθε πρόβλημα που ανέκυπτε στους ήρωες, διακρινόταν μια υφέρπουσα βαθύτερη πρόθεση προς κριτική σε πλείστα όσα θέματα, που ξεγύμνωνε με τον τρόπο της την υποκρισία, την "κανονικότητα", την κενότητα της σύγχρονης επιφανειακής ευημερίας. Μου άρεσε που η Christine κέρδιζε τον τηλεθεατή παρουσιαζόμενη ως - εκ των πραγμάτων ή και παρά τη θέλησή της - ένας μικρός, ανέτοιμος και εντελώς άοπλος μικρούλης Δαυίδ που πάντα την περιμένει ο κάθε θέσει Γολιάθ στη γωνία για να την συντρίψει. Πολύ έξυπνο τέχνασμα για να την συμπαθήσεις και να την δεις στον αγώνα της.
