βλαχάκι, σίγουρα έβλεπες την "Christine";Η Christine Campbell ήταν σχεδόν (αν όχι κανονική) αλκοολική, έπινε όποτε την πετύχαινες σπίτι. Άκου "κανένα ποτηράκι"... και σε καμία περίπτωση δεν ενσάρκωνε το κυρίαρχο πρότυπο ούτε της γυναίκας ούτε της μάνας και ούτε της εργαζόμενης(!) - και την δουλειά της γραμμένη την είχε. Ήταν σαν ένα παιδάκι που κλήθηκε να παίξει το ρόλο της μητέρας. Ως γυναίκα-γκόμενα δε, αδέξια, άχαρη, αμήχανη, μονίμως γεμάτη θηριώδεις ανασφάλειες που την αυτο-σαμποτάριζαν και μπερδεμένα συναισθήματα που από τη μια την ποδηγετούσαν και από την άλλη την εξέθεταν. Ύστερα, δεν ήταν πλούσια έτσι ώστε να οχειρωθεί πίσω από την γυαλιστερή της επιφάνεια, όπως οι "συναδέλφισσες" μανάδες στο καλό σχολείο που έστελνε το γιο της. Δεν ήταν πια παντρεμένη έτσι ώστε να υποστηρίξει τουλάχιστον το πρόσχημα ότι έφτιαξε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Δεν ήταν επιμελής ως προς τα "τυπικά" στη φροντίδα του γιου της έτσι ώστε να θωρακίσει την εικόνα της ευσυνείδητης Μάνας απέναντι στους άλλους (να παίξει δηλαδή αυτόν τον αποδιδόμενο κοινωνικό ρόλο σύμφωνα με τα πολιτικώς ορθά πρέπει). Δεν ήταν ούτε επαρκώς καλλιεργημένη έτσι ώστε να αποπνέει γνώση και αυτοπεποίθηση στη διαχείριση τόσο της εικόνας της όσο και του κοινωνικού της περίγυρου. Ουσιαστικά ήταν έρμαιο των περιστάσεων και των βολών που δεχόταν από τους γύρω της, χωρίς όπλα για να αμυνθεί (μάλλον εξού και το αλκοόλ). Και το μόνο της στήριγμα ήταν ο καταπιεσμένος, σχεδόν "ευνουχισμένος" από τη αυταρχική μάνα τους αδερφός της, που της στεκόταν σαν πατέρας, μέντορας, σύζυγος, φιλαράκι, you name it. Και η αγάπη της για το γιο της. Τη θεωρώ κάργα "αντι-ηρωίδα". Αν "αντι-ηρωίδα" δεν είναι η αντιστροφή του αναμενόμενου κοινωνικού προτύπου, τότε τί; (Εκτός κι αν "αντι-ήρωες" θεωρούμε μόνο τους εγκληματίες, ξέρω 'γω ή τους wannabe εγκληματίες.) Ο ρατσισμός αποτελεί μόνο ένα από τα πολλά πολλά καυτά θέματα που έθιξε η σειρά. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κοινωνική παθογένεια που να μην είχε πιάσει το σενάριο. Και ταμπού που να μην το είχε περιγελάσει υπόγεια.