4. Αγαπητή Ρίτα, σε καταλαβαίνω. Σε μικρότερη ηλικία, στις πρώτες μου εμπειρίες σε εργασιακό περιβάλλον ένιωθα από τη μια αόρατη, από την άλλη επίκεντρο σάτιρας μ’ ένα κακό χιούμορ που το έπαιρνα προσωπικά και το θεωρούσα προσβλητικό. Είχα παθητική στάση και συμμορφωτική. Όλο αυτό με πλήγωνε ... έβλεπα ότι ενώ ήμουν καλοπροαίρετη, η στάση μου γινόταν πρόσφορο έδαφος “εκμετάλλευσης”, επιπλέον είχα μια σύγκρουση με τον εαυτό μου γιατί μέσα μου ένιωθα δυναμική.Μετά από καιρό συνειδητοποίησα παρατηρώντας τους ανθρώπους, ότι δεν ταιριάζω μαζί τους και αυτό που εγώ αποζητούσα ήταν η αποδοχή τους. Από την άλλη έκανα και μια διαπίστωση που αρχικά την αμφισβητούσα. Υπήρχε ένας υπόγειος ανταγωνισμός προς εμένα αλλά και μεταξύ τους! Για να μη μακρυγορώ άρχισα να μην επιδιώκω τίποτα από αυτούς τους ανθρώπους παρα μόνο τη συνεργασία σε επαγγελματικό επίπεδο. Οι “φιλίες” μέσα στη δουλειά μου είναι στην ουσία παρέες με κοινό θέμα τα παράπονα προς τους ανώτερους και το ενδοεταιρικό κουτσομπολιό. Ελαφριές, ανούσιες συζητήσεις δηλαδή. Δεν περιμένω σε καμία περίπτωση να καλύψουν τις ανάγκες μου και να μ’ εκτιμήσουν. Οι φίλες που μοιράζομαι προσωπικές στιγμές, σκέψεις και συναισθήματα είναι από τη σχολή μου και μέσα από χόμπυ που συμμετείχα κατά καιρούς.Είναι καλή ιδέα να ξεκινήσεις ένα χόμπυ που απαιτεί να σχετίζεσαι με κόσμο! Καλή τύχη!