#1, 7 Υπάρχει μια συνάφεια ανάμεσα στις δυο ερωτήσεις.Η συμπεριφορά και οι αλληλεπιδράσεις μας με τους άλλους είναι ένα θέμα όπου δύσκολα μπαίνουν διαχωριστικές γραμμές. Η ηλικία, οι εμπειρίες, τα προσωπικά βιώματα από την οικογένεια, το χωριό, την πόλη, τη χώρα, και φυσικά η ξεχωριστή προσωπικότητα του καθενός, καθιστούν πολύ δύσκολο των ορισμό κοινών κανόνων.Πού σταματά η ειλικρίνια και ξεκινά η αγένεια; Πότε η ευγένεια μετατρέπεται σε υποκρισία; Πότε το ανθρώπινο ενδιαφέρον δίνει τη θέση του στην αδιακρισία; Και πόσο εύκολο είναι τελικά να ξεχωρίσουμε ένα "καλοπροαίρετο σχόλιο" από μια "κακοκπροαίρετη μπηχτή";Προσωπικά, όταν τίθεται η επιλογή ανάμεσα σε δύο άκρα, προτιμώ την υποκρισία από τη γαϊδουριά και την αδιαφορία από την αδιακρισία.Το καλό είναι ότι δεν χρειάζεται να επιλέγουμε μεταξύ άκρων. Μπορούμε να προσπαθούμε να τηρήσουμε μια ισορροπία, έστω κι αν οι διαφορετικές οπτικές καθιστούν αδύνατη την ύπαρξη μιας καθολικά αποδεκτής ισορροπίας.Ας πούμε άλλαξε κούρεμα μια συνάδελφος και το βρίσκεις χάλια. Μεταξύ των άκρων "Πώς σου 'ρθε κι έγινες έτσι;" και "Χρυσή μου είσαι μια τρέλα!" υπάρχει και το απλό "Α, με γεια". Γιατί να κάνεις ένα πικρόχολο σχόλιο; Η γυναίκα μάλλον δεν κουρεύτηκε για να αρέσει σε 'σένα!Και το κυριότερο: Όποια κι αν είναι τα στάνταρ μας, σκόπιμο είναι η συμπεριφορά μας να μην είναι καρμπόν στους συγγενείς, τις σχέσεις, τους φίλους μας, τους συναδέλφους, τους γείτονες και τους άγνωστους στο δρόμο, αλλιώς σίγουρα θα καταλήξουμε να απομακρύνουμε κοντινούς μας ανθρώπους ή να παραθαρρέψουμε με ξένους.
