Eιλικρίνεια, ωμότητα, αγένεια, επίθεση... Ο καθένας δίνει τους ορισμούς του σε αυτούς τους όρους - και πώς αλλιώς, εφόσον πρόκειται για αφηρημένες έννοιες. Από την άλλη πλευρά, έχω παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι (συμπεριλαμβανομένης και εμού) κάνουμε κατάχρηση αυτών των λέξεων. Καθώς και ότι πλείστες φορές τις χρησιμοποιούμε χωρίς να τις εννοούμε, χωρίς η νοηματική τους απόδοση (όπως την εκλαμβάνουμε εμείς) να ανταποκρίνεται στο νόημα που υποτίθεται ότι στοχεύουμε να δώσουμε, αλλά πιο πολύ εξυπηρετεί την υποβόσκουσα πρόθεσή μας πίσω από αυτό. Η χρήση τους παίρνει μία εξαρχής προσωπική σημασία. Πέρα από θετική ή αρνητική, μία προσωπική χροιά, δηλαδή. Και νομίζω αυτό είναι που την καθιστά άστοχη. Ένα είδος εργαλειακής απόδοσης των εννοιών.Ασκεί κάποιος μια κριτική σε εμάς. Αρνητική ή θετική. Μας βρίσκει αντίθετους ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ; Που σημαίνει το ότι την ασκεί, ανεξαρτήτως θετικής/αρνητικής (ή ουδέτερης χροιάς) της κριτικής, σε ακατάλληλο πλαίσιο. Ή μας βρίσκει αντίθετους ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ της κριτικής του; Ή μας βρίσκει αντίθετους Η ΠΡΟΘΕΣΗ που ανιχνεύουμε πίσω από την κριτική που μας ασκεί;Κάτι μου λέει πως συχνότερα ισχύει το τρίτο. Το πρόβλημα είναι μήπως εξαιτίας αυτής της (δικαιολογημένης ή μη) συχνότητας, ξεχάσουμε να ακούμε ή ακόμα χειρότερα να δεχόμαστε την κριτική. Aν η σκέψη μας αυτοματοποιηθεί ώστε στο ερέθισμα της κριτικής να αντιδρά έτσι και έγνοια μας γίνει η αναζήτηση διαρκώς των κρυμμένων προθέσεων. Ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν. Γιατί, όχι, δεν είναι όλα προσωπικά... Για την ακρίβεια, δεν θα έπρεπε όλα να είναι προσωπικά. Το αντίθετο.Υ.Γ. Θεωρώ - και φανταζόμουν ότι εξυπακούεται - πως αποτελεί αγένεια να ασκήσεις ιδίαν πρωτοβουλίαν άμεση ή έμμεση κριτική (είτε θετική είτε αρνητική) επί της εμφάνισής του σε ένα παντελώς άγνωστο άτομο, όταν δεν τίθεται α) θέμα κοινωνικής αρχής ή β) ζήτημα εξωτερικής αναγκαιότητας προς δικήν του ωφέλεια που δεν έχει υπεισέλθει στην αντίληψή του. (Αλλά Αμερική... αυτό τα λέει όλα πιστεύω)