Γενικώς, για το θέμα που κυριάρχησε χθες (αν κάνουμε κάτι με το "κόλλημα" του φίλου μας) είναι πιο εύκολο, πιστεύω, να κάνουμε επίκληση στην ψυχρή λογική. Δηλαδή κάποιος που γουστάρουμε χωρίς ανταπόδοση δεν μας ανήκει, και επιπλέον δύο αμοιβαίες έλξεις > μία μονομερής έλξη. Υπάρχουν διάφορες υποπεριτπώσεις, αλλά γενικώς βρίσκω πιο δίκαιο αυτό.Το θέμα των πρώην είναι πολύ πιο τζιζ. Γενικώς, η πλειοψηφία του κόσμου (στην Ελλάδα τουλάχιστον) τάσσεται σαφώς κατά [πχ. ένα πρόχειρο "γκάλοπ" χωρίς εννοείται αξιώσεις σοβαρής μέτρησης, απλώς ενδεικτικά: http://westcult.gr/index.php/plus/hthika-dilhmmata/ithiko-dilimma-3-bros-before-hoes]Γνωρίζω περίπτωση παιδιού που, όταν παρατήρησε την ιδιαίτερη συμπάθεια και καλή επικοινωνία ανάμεσα στον κολλητό του και την πρώην του, του δήλωσε "Ελεύθερη κοπέλα είναι, απωθημένο δεν την έχω, εγώ είμαι που την χώρισα - αν θα σ'ενδιέφερε να προχωρήσετε, από εμένα κανένα πρόβλημα". Αλλά ο κολλητός δεν ένιωθε ο ίδιος άνετα με την ιδέα. Είναι και θέματα αμηχανίας, πχ. αν κάποτε κυκλοφορούσατε ως παρέα, είναι άβολο τα μέλη της παρέας να παραμείνουν ίδια αλλά να ανταλλάξουν θέσεις.Προσωπικά, πάντως, κάποιον που θα είχα μείνει κολλημένη μαζί του θα με πλήγωνε να τον δω με οποιανδήποτε - άρα με μια φίλη, ακόμη χειρότερα. Που κι αυτό είναι εγωιστικό, απλώς είναι πιο κατανοητό ως ανθρώπινη αδυναμία (δύσκολα είναι κανείς τόσο υπεράνω - αν και ωραίο θα ήταν να μπορούσε).Όταν όμως εγώ είμαι αυτή που έδωσε τέλος, και πιθανώς πλήγωσα κάποιον, χαίρομαι πολύ στην ιδέα να ξαναβρεί χαρά δίπλα σε οποιονδήποτε, ας είναι και κολλητή μου, ας είναι κι η αδελφή μου στο κάτω κάτω. Αμήχανη φάση ίσως να ήταν, αλλά δεν σημαίνει ότι θα υπήρχε κάτι το ηθικά μεμπτό.