#1 Αν και το κάλυψε διεξοδικά η Λένα, θα μακρυγορήσω κι εγώ λίγο ακόμη.Πρώτον σε ένα (καλοδομημένο, ομολογώ) κείμενο 593 λέξεων θα χωρούσε και μια φράση για το ποιο είναι το "πρόβλημα". Το είπε κι η Λένα αλλά το επαναλαμβάνω επειδή μου έκανε εντύπωση.Δεύτερον, ναι έχει σημασία για τι πρόβλημα μιλάμε. Η Λένα στέκεται κυρίως στο αν είναι ανυπέρβλητο - πολύ σημαντικό προφανώς. Για 'μένα πάλι έχει μεγαλύτερη σημασία ποια είναι η φύση του.Πχ. αν ο φίλος σου έχει κυστική ίνωση το πρόβλημα είναι εν πολλοίς ανυπέρβλητο, αφού δεν υπάρχει οριστική θεραπεία (απ' όσο ξέρω) και σίγουρα θα πληγωθείς πολύ από τις δυσκολίες που εκείνος θα αντιμετωπίζει. Αλλά, όσο "καταδικασμένη" κι αν φαίνεται η κατάσταση, είναι κάτι για το οποίο δεν ευθύνεται. Πολύ πιθανό να είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και η απόφασή σου να είναι απόλυτα κατανοητή.Αν από την άλλη είναι πχ. χρήστης βαριών ναρκωτικών ουσιών, η απροθυμία του περιβάλλοντός σου να τον δεχτεί είναι πολύ πιο κατανοητή. Δεν είναι κάτι που σου προσγειώνεται στο κεφάλι, είναι κάτι που αφορά επιλογές και μπορεί να μαρτυρά αρκετά για τον χαρακτήρα κάποιου. Μπορεί να είναι αξιοθαύμαστη η επιλογή να σταθείς σε έναν άνθρωπο που παλεύει με κάτι τέτοιο (αν όντως το παλεύει), αλλά οι δικοί σου άνθρωποι είναι λογικό να βάζουν τη δική σου ευζωία πάνω από τη δική του.Ή μπορεί να είναι απλούστατα παντρεμένος με παιδιά. Τέτοιες περιπτώσεις τις έχουμε αναλύσει ήδη πολύ στη στήλη, νομίζω.Αυτή η επιλογή σου να αποσιωπήσεις πλήρως το περίφημο πρόβλημα δημιουργεί καχυποψία: Μήπως φοβήθηκες ότι θα καταλήγαμε κι εμείς να σε ψέγουμε για τη σχέση σου, αντί να σταθούμε στο θέμα της συμπεριφοράς των φίλων σου; Μήπως ανομολόγητα ντρέπεσαι γι' αυτό; Έχω άδικο που το μυαλό μου πάει λιγότερο στην πρώτη περίπτωση που ανέφερα και περισσότερο στις άλλες δύο;