#7 μου θυμίζεις έναν φίλο μου από τα παλιά. Ήμασταν κι εμείς μια ωραία παρέα στην σχολή μου που τα κάναμε όλα μαζί. Διακοπές, βόλτες, ξενύχτια, έρωτες... Ωραία εποχή. Μετά αρχίσαμε ένας ένας να τελειώνουμε και να παίρνουμε πτυχίο και σιγά σιγά απομακρυνθήκαμε. Άρχισαν οι δουλειές, άρχισαν να σοβαρεύουν κάπως οι σχέσεις, κάποιοι άρχισαν να παντρεύονται ο ένας μετά τον άλλον, μετά άρχισαν να έρχονται τα πρώτα μωρά... Αυτός ο φίλος μου, που λέω, ήταν ο πρώτος που τελείωσε τη σχολή μας και αμέσως έφυγε για το εξωτερικό. Όταν έφυγε μας άφησε (με λύπη βέβαια) στη φάση της τρελλοπαρέας. Όμως μετά τα πράγματα άρχισαν σταδιακά να αλλάζουν και κάθε φορά που ερχόταν στην Ελλάδα ζοριζόταν πολύ να μας μαζέψει για κανένα ποτό. Αυτός δεν βίωνε τη σταδιακή αλλαγή της καθημερινότητας και οι διαφορές που έβλεπε τον χαλούσαν πάρα πολύ. Μετά από κάθε επίσκεψή του στην Ελλάδα μας τηλεφωνούσε από εκεί που ήταν και προσπαθούσε να μας οργανώσει να συναντηθούμε, εμείς εδώ! Τόσο τον πείραζε που καταλάβαινε ότι τελείωνε το παρεάκι μας που προτιμούσε να ξέρει ότι βλεπόμαστε έστω και χωρίς αυτόν. :) Ακόμα και τώρα μετά από χρόνια πια, ενίοτε οργανώνει reunions! Κάθε φορά πριν πάω νιώθω λίγο παράξενα, αλλά όταν τελικά τελειώσει η βραδιά του reunion νιώθω πάρα πολύ ωραία και χαίρομαι που τους ξαναβλέπω που και που! :)αρχίσαμε και να βλέπουμε ότι ουσιαστικά δεν είχαμε σαν άνθρωποι και πολλά κοινά μεταξύ μας. Απλά έτυχε εκείνη την χρονική περίοδο και είχαμε όλοι παρόμοια προβλήματα (όπως πχ. το πως θα περάσω το τάδε δύσκολο μάθημα κλπ), πολύ ελεύθερο χρόνο και ζωές χωρίς ιδιαίτερες δεσμεύσεις.
