#3 Πρόκειται πράγματι για κακοποίηση. Θεωρώ την απάντηση της Α, μπα πρότυπο.#6 Αγαπητή Κατερίνα, κάνε κάτι για να φύγεις από αυτό το νοσηρό περιβάλλον. Έπρεπε να το είχες πραγματοποιήσει πολύ καιρό πριν, χρόνια τώρα. Αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Σκέψου σοβαρά και το ενδεχόμενο ψάξεις για μια οποιαδήποτε δουλειά στο εξωτερικό, να φύγεις, να μεταναστεύσεις. Όπως κι αν έχουν οι συνθήκες, αν το κατορθώσεις, από εδώ καλύτερα θα είναι νομίζω. Ίσως και να αποτελεί μια ευκαιρία για να ξεκινήσεις μια ζωή δική σου, μόνο για εσένα, σιγά σιγά. Έτσι θα σου δοθεί και η πρακτική δυνατότητα να θέσεις εξωτερικά τα όρια που ποτέ δεν χάραξες μέσα σου. Ωστόσο, ό, τι κι αν γίνει, μέσα σου πρέπει να τα θέσεις, Κατερίνα - πάνω από όλα μέσα σου. Πάντως, η αρχή είναι να απομακρυνθείς πιστεύω από μια οικογένεια, μια κατάσταση και μια συνθήκη που όχι μόνο δεν σε βοηθάει μα επιπλέον σε στραγγαλίζει - και να αρχίσεις να κάνεις πράγματα μόνο για εσένα. Στην ουσιαστική βελτίωση της δικής σου ζωής να προσανατολιστείς. Αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που θέλεις, σχημάτισε σιγά σιγά αλλά σταθερά τα βήματα για να τα κάνεις πράξη. #7 Η αλήθεια είναι έκανα αρκετή ώρα για να βρω την σωστή διατύπωση αυτού που ήθελα να εκφράσω.Λοιπόν, το κακό που σου συμβαίνει δεν είναι τόσο ότι νομίζεις πως ωραία και ενδιαφέρουσα ζωή στην παρούσα φάση είναι τα "Φιλαράκια" του ΝΒC. Ούτε βέβαια το να αποζητάς και να επιδιώκεις την συνέχιση της φοιτητικής ζωής με κάποιον τρόπο - που είναι λογικό και έως ένα βαθμό αναμενόμενο. Εκείνο που με κλώτσησε είναι ότι περιγράφεις ένα σκηνικό μόνο φρου φρου κι αρώματα, ανεμελιά, χάζι, κέφι, γλέντι και ιστορίες για παιδάκια ΩΣ ΙΔΑΝΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ. Ε, όχι. Κι εμείς ήμασταν κουτάβια μια φορά κι έναν καιρό. Και εμείς τα ζήσαμε αυτά. Και το δικό μας μυαλό χυλός ήταν από την επίδραση των media. Παιδί της τηλεόρασης και της πλαστής ευημερίας είμαι κι εγώ. Εντός αυτού του τρομερού καταιγισμού μεγάλωσα. Και εμάς δε μας ένοιαζε κάποτε η πραγματικότητα παρότι τη βλέπαμε και τη φοβόμασταν. Αλλά δεν φιλοδοξούσαμε κιόλας να κάνουμε τη ζωή μας sit-com. Θέλω να πω υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο στο οποίο η πραγματικότητα και ο ρεαλισμός συνυπάρχει μέσα στο μυαλό με τις επιθυμίες που γεννάει το φαντασιακό και τις μάχεται προς όφελός μας. Μου δημιουργείς την εντύπωση ότι εσύ αυτό το σημείο έχεις απωλέσει.
