Ο δικός μου χειριστικός τύπος, ευτυχώς εξαφανίστηκε μια ωραία (δεν τη λες) νύχτα και δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ. ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! :PΗ ηλιθιότητα μου, που την αναγνώρισα μετά από καιρό, ήταν ότι πίστευα ότι κάποια στιγμή θα με χτυπούσε και παρ' όλα αυτά καθόμουν μαζί του (1000 μούτζες) και τον ανεχόμουν, επειδή φοβόμουν μην τον χάσω... Μετά από αυτή την ιστορία αποφάσισα ότι δε ξαναεπιτρέψω στον εαυτό μου να ξαναφοβηθεί για το τι θα πει, τι θα κάνει, πώς θα αναπνεύσει. Βέβαια πήρε αρκετό καιρό να καθαρίσω από τα σκ@τά αυτής της εκπληκτικής σχέσης των μόλις 3 μηνών (ΕΥΤΥΧΩΣ!)