#6 Θα σου πω την εμπειρία μου που είναι παρόμοια αλλά λίγο από την ανάποδη. Ζούσα μόνη για κάποια χρόνια σε ένα σπίτι στο οποίο "έμενε" μαζί μου και ο πρώην μου τον περισσότερο καιρό. Η κανονική του κατοικία ήταν το πατρικό του, στην οποία πήγαινε πολύ σπάνια. Η διαφορά στις ιστορίες μας είναι ότι στην δική μου περίπτωση εκείνος ήθελε να συζούμε, ενώ εγώ δεν ήθελα! Αρχικά ήθελε να έχουμε από κοινού τα έξοδα, να πληρώνει λογαριασμούς, σουπερμάρκετ κλπ το οποίο μου φαίνονταν λογικό (αφού κατοικούσε σπίτι μου). Όμως στη συνέχεια άρχισε να θέλει (και να έχει) άποψη για πιο θεμελιώδη πράγματα, όπως το αν θα βάλω ή όχι ηλιακό θερμοσίφωνα, το αν θα αλλάξω ή όχι τους καναπέδες (επέμενε να αγοράσουμε νέους μαζί) και πολλά διάφορα. Εγώ κάθε φορά αισθανόμουν μεγάλη δυσφορία με την παρεμβατικότητα του και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να αισθάνεται το σπίτι μου σαν σπίτι του γιατί τελικά δεν ήθελα να έχω κοινή ζωή μαζί του. Μου άρεσε ως γκόμενος, καλό και βολικό να κοιμάται σπίτι μου αλλά μέχρι εκεί. Μόλις τα κατάλαβα όλα αυτά του τα είπα αμέσως και φυσικά χωρίσαμε!Όταν γνώρισα τον σύζυγό μου, ερωτευτήκαμε, αγαπηθήκαμε και γίναμε ζευγάρι, αμέσως αποφασίσαμε να ζήσουμε μαζί από κοινού σε αυτό το ίδιο σπίτι! Το ανακαινίσαμε μαζί, αλλάξαμε μαζί όλα τα έπιπλα (γιατί ομολογουμένως ήταν κάπως φτοιτητόσπιτο) και αυτό το σπίτι έγινε η κατοικία και των δύο μας. Και όλα αυτά τα έκανα με υπέρτατη ευτυχία γιατί ήθελα να δημιουργήσω κοινή κατοικία και κατ'επέκταση κοινή ζωή με τον συγκεκριμένο άνθρωπο! Αυτές οι συνειδητοποιήσεις είναι πολύ αποκαλυπτικές για τις σχέσεις. Μερικές φορές λειτουργούμε από κεκτημένη ταχύτητα και όταν καταλάβουμε ότι... "περάσαμε το φανάρι με κόκκινο" είναι πολύ αργά!