Πω, βρε miles, δεν είχα σκοπό να σχολιάσω, αλλά μετά από αυτό το σχόλιο-βάλσαμο έπρεπε να το κάνω! Τί ωραία που το έθεσες, και στη σωστή του βάση, όπως πρέπει. Η υστερία με τις πανελλαδικές και την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο είναι ελληνικό φρούτο και πρόκειται για κανονικότατη νευρασθένεια σχολείου-οικογένειας-κοινωνικού περιβάλλοντος, η οποία μεταδίδεται σαν χτικιό στα νεότερα παιδιά και αναπαράγει νευρασθενικές συμπεριφορές και σε εκείνα.#4 Το κακό είναι ότι έγινες κομμάτια επειδή απέτυχες κάπου (οπουδήποτε). Η ζωή είναι πόλεμος και όχι μια μάχη για να καταρρέεις επειδή έχασες μία. Πολύ περισσότερο για να σε καταρρακώνουν οι γονείς σου και το υπόλοιπο περιβάλλον σου επειδή έχασες ΜΙΑ μάχη, αντί - όπως όφειλαν - να σε ενθαρρύνουν να συνεχίσεις το ίδιο δυνατή και μετά από αυτήν, ό, τι κι αν επιλέξεις να κάνεις στο εξής. Και καθόλου δεν μιλάω για παρηγοριές. Μιλάω για στάση ζωής υπεύθυνων και ευαίσθητων ανθρώπων απέναντι στα παιδιά τους.Στο δικό μου σκεπτικό, δε, οι πανελλήνιες δεν νοούνται καν ως μάχη, ακριβώς εξαιτίας του τρόπου με τον οποίον οι αντίστοιχες κοινωνικές δομές την αντιμετωπίζουν και την υπερυψώνουν ως πανάκεια (που φυσικά δεν είναι!) με αποτέλεσμα να ασκούν σε εφήβους μια πίεση δυσανάλογη και εντελώς ακατάλληλη για ανθρώπους (πόσο μάλλον για εφήβους) και να τους εμφυσούν μια καθαρά ανταγωνιστική νοοτροπία μέσα από συγκρίσεις με άλλους, σύνδεση επιτεύγματος με προσωπική αξία και διαστροφή γονεϊκής σχέση ως σχέση επενδυτή - προϊόντος. Συνεπώς μιλάμε για μια στημένη μάχη και άρα για μια αισχρή μάχη. Επομένως, ακόμα και με όρους μάχης ακυρώνεται.Ούτε η επιτυχία στις πανελλήνιες μα ούτε και η αποτυχία αποτελούν δείκτη ευφυΐας. Δείκτη συστημικής προσαρμογής τη δεδομένη στιγμή αποτελούν. Τα υπόλοιπα είναι για κρετίνους. Όπως το ακούς. Οι επιλογές της ζωής δεν κρίνονται από πανελλήνιες σαχλαμπούχλες! Ανοίξτε τα μάτια σας, τα αυτιά σας και τα μυαλά σας. Επιτυχημένος άνθρωπος είναι ο ικανοποιημένος άνθρωπος με τον εαυτό του!Τί να κάνεις εσύ τώρα. Να προσπαθήσεις να αποστασιοποιηθείς από αυτό το νοσηρό περιβάλλον που έχουνε φτιάξει οι γονείς σου για εσένα. Να κατανοήσεις πως ΜΟΝΗ ΣΟΥ καλείσαι να αποφασίσεις για τις ακόλουθες επιλογές σου - οι γονείς σου καμία δουλειά δεν έχουνε με αυτές. Η δουλειά τους - αν θέλουν να έχουνε μαζί σου σχέση γονέα-παιδιού - είναι να σου συμπαραστέκονται σε ό, τι κάνεις όσο μπορούν. Τίποτα άλλο. Όλα τα άλλα που σου κάνουν και σου λένε είναι υπερβάσεις του ρόλου τους. Υπερβάσεις με τις οποίες σε επιβαρύνουν αντί να σε βοηθούν. Αν τους κρίνεις ανίκανους ακόμα και για απλή ανθρώπινη συμπαράσταση, κοίτα να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου εξ' ολοκλήρου. Διαφορετικά, θα υφίστασαι το βλαβερό τους κλίμα και θα κοιτάξεις να έχεις όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες υπό αυτές τις συνθήκες. Χρησιμοποίησε όσα όπλα έχεις στη διάθεσή σου για αυτόν τον σκοπό, εγώ αθέμιτα δεν θα τα θεωρήσω. Πάνω από όλα η ψυχική σου υγεία, κοπέλα μου.
