Προσωπικά οι χρωματιστοί φακοί επαφής με φρικάρουν απίστευτα.Ακόμη και οι πανάκριβοι, πολύ καλής ποιότητας, δίνουν στο βλέμμα μια απλανή όψη, σα να μην κοιτάς ποτέ το συνομιλητή σου, αλλά κάπου πίσω και πέρα, στο απυρόβλητο.Να μη μιλήσω για τους κακής ποιότητας. Για 2 χρόνια είχα μια συμμαθήτρια σε ινσιτούτο ξένων γλωσσών, με την οποία ήταν αδύνατον να διατηρήσω οπτική επαφή. Ένα ήσυχο κορίτσι, αδιάφορο ως προσωπικότητα, αρκετά εντυπωσιακό ως εμφάνιση. Μου πήρε κάποιο καιρό να καταλάβω (αφού δυσκολευόμουν να την κοιτάξω καλά καλά) ότι το μόνο που έφταιξε ήταν οι καταγάλανοι φακοί επαφής της. Της έδιναν την όψη της νύφης του Δράκουλα. Πιθανώς γι'αυτό φταίει η εικονογραφία του σινεμά των τελευταίων δεκαετιών, όπου υπερφυσικά πλάσματα, κυρίως βαμπίρ, έχουν τρομαχτικά γαλάζια μάτια, που επιτυγχάνονται με τη χρήση φακών.Εκεί που κάνουν μπαμ, είναι όταν βλέπεις τον άλλο προφίλ. Στο προφίλ δεν φαίνεται κανονικά το χρώμα της ίριδας, αλλά μόνο ο διαφανής κερατοειδής. Ενώ με τους φακούς η ίριδα φαίνεται κυρτή. Μπρρρρ!Δεν ξέρω πόσο υπερβολική ακούγομαι... Αλλά μου είναι αδύνατον να ξεπεράσω αυτή την αίσθηση. Θυμάμαι μια φορά στο μετρό, καθόμουν για ώρα απέναντι σε έναν νεαρό με πολλά piercing και γαλάζιους φακούς. Όλη την ώρα φανταζόμουν τον Blade να τον πλησιάζει αθόρυβα από πίσω, υψώνοντας την κατάνα του.