Φίλε μου... Τί να πω τώρα...Εχω μπερδευτεί. Η εξομολόγηση σου έχει διπλό αντίκτυπο για εμένα.Ενώ εργάζομαι στην Ελλάδα (όχι στον τομέα σου), είμαι από τα άτομα που κοιτάνε να βρουν μια ευκαιρία να την κάνουν για εξωτερικό, αν είναι δυνατόν ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, όπου το μέλλον φαίνεται να είναι πιο στρωμένο και με λιγότερο Ελληναράδικα άγχη (λαμογιές, ασυνέπεια του κράτους, εξευτελισμός του πολίτη κλπ...). Φανταζόμουν ότι θα ήταν δύσκολα "έξω", λόγω καταγωγής μας και όσα αυτή σημαίνει πλέον στο παγκόσμιο χωριό, αλλά όχι αυτή η αισχρή κατάσταση που περιγράφεις.Αλλά από την άλλη...Ναι. Το πράγμα εδώ δεν φαίνεται να στρώνει. Και εκεί είναι που έρχεσαι και φορτώνεις. Αλλά είναι και η στιγμή που κάνεις τις επιλογές σου. Τι θες να έχεις; Ωμή αντιμετώπιση κατώτερου όντως αλλά με μια σταθερή μισθοδοσία (με τις όποιες αδικίες), ή κοινωνική αποδοχή σε μια κοινωνία που φαίνεται να μην σταματά η ηθική-οικονομική-πολιτική της κατρακύλα?Αν βέβαια το δεις και αντίστροφα, χτυπάει πιο άσχημα: θες να την παλέψεις και να σωθείς κάπου στο εξωτερικό (όταν λέω σωθείς, εννοώ ακόμη και απλή επιβίωση), ή θες να είσαι εδώ και να θυσιάσεις τα παραγωγικά σου χρόνια αγωνιζόμενος για τις επόμενες γενιές (θεωρώντας την δική μας τελειωμένη υπόθεση);Δύσκολο δίλημμα. Προσωπικά αν είχα κάνει το βήμα για εξωτερικό θα έκανα την καρδιά μου πέτρα και θα ήλπιζα και θα πάλευα για καλύτερες μέρες εκεί. Γιατί στην τελική εκεί παίζει και να έρθουν για κάποιο άτομο της γενιάς μας. Εδώ παλι...Καλό σου βράδυ και καλά κουράγια. Σε όλους μας!