Εχω δυο τετοιες ιστοριες κοντινών μου ανθρώπων, ο ένας 30 κι ο αλλος 34 και η συμβουλή που δίνω και στους δυο δεν ειναι αυτη που σου δινουν οι φίλοι σου αλλα αυτο: ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΖΕΙΣ ΣΤΗ ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ. Οχι δεν ειναι εγκράτεια,οχι δεν ειναι επιλογή,είναι φόβος! Διώχτε τον παναθεμά τον. Υπάρχουν άνθρωποι και υπάρχουν και ευκαιρίες. Οχι ευκαιρίες για να χάσεις την παρθενιά σου αλλα ευκαιρίες για να έρθεις κοντά με καποιον που θα σε βάλει στη ζωή του και θα τον βαλεις κι εσυ στη δική σου. Μη κλειδώνεστε. είναι φαυλος κυκλος : η απειρία γεννάει τον φόβο και ο φόβος συντηρει ολο αυτό το πράγμα. Βρειτε τρόπο για να σταματήσετε να φοβάστε,μιλήστε με καποιον ειδικό,δοκιμάστε καινουρια πράγματα,κάντε το σαν παιχνίδι και προσποιηθειτε οτι ειστε κουλ ,χωρίς να είστε απλά παιξτε αυτο το ρόλο να δουμε πως θα βγει. Το κομμάτι του σεξ ,ορεξη να χεις και τον κερδίζεις τον χαμένο χρόνο. Ο χρόνος που έφαγες προβληματισμένος και λυπημένος αντι να ζεις δε γυρνάει πίσω. Δεν ηθελα να ακουστώ πολυ διδακτική αλλα επειδη μπορει να εισαι και ο ενας απο τους δυο φιλους μου,είπα να τα πω κι εδω! (που δεν είσαι,μην αγχεσαι αλλα για να ειμαστε καλυμμενοι)