ο πιο δυνατός έρωτας που έζησα στα φοιτητικά μου χρόνια (πολύ ωραίο παιδί με τα κριτήρια της μάζας βλ. χρώμα ματιών, σωματότυπο) με διεκδικησε όταν περνούσα δύσκολα και δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ με τη φάτσα και το σώμα μου. Αντικειμενικά ήμουν πιο άσχημη από ποτέ εκείνες τις εποχές...είχα βάλει κιλά (δεν έχω πρόβλημα με τα κιλά, αλλά εμένα δεν μου πήγαιναν και δεν μου πάνε),δεν ντυνόμουν καλά, δεν βαφόμουν..και που λουζόμουν καλά ήτανε :Pδεν στο κρύβω, απόρησα κι εγώ πώς έγινε αυτό. Kάνα δύο φορες πάνω στην πλάκα του το έλεγα κιόλας,αλλά δεν πολυστεκόμουν κιόλας γιατί πραγματικά περνούσαμε καλά μαζί και στην τελική μεγάλο παιδί ήταν, το διάλεξε. Εκείνος μου έλεγε ότι είναι δικαίωμά μου να ντύνομαι και να χτενίζομαι όποτε νιώσω εγώ ότι θέλω να το κάνω. (μαζί με αυτά, να αναφέρω ότι είχαμε πετύχει μια φορά στο δρόμο την πρώην που είναι μοντέλο σωστό..!)γενικά ανασφαλής πολύ ποτέ δεν υπήρξα, αλλά κι όταν μια φορά στο τόσο λόγω άλλων προβλημάτων γινόμουν, δεν το άφηνα να μπει ανάμεσά μας.Και γιατί τα λέω όλα αυτά; διαβάζοντάς σε μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι στις σχέσεις που έκανες εσύ δεν αφέθηκες. εξαρχής έμπλεξες με "μη νορμάλ" παιδιά γιατί πιστευες ότι δεν σου αξίζει κάτι καλύτερο. Κι αυτό με τη σειρά του έφερε την όποια κατάληξη στις σχέσεις σου...όχι η άσχημη εμφάνισή σου. κάτι σαν αυθυποβολή.ακόμη ένιωσα ότι βλέπεις τον εαυτό σου σαν εμπόρευμα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αντιμετώπιζαν τα παλιά χρόνια οι γηραιοί γονείς τις κορες για να "ξεφορτωθούν" το άγχος της αποκατάστασής τους. Αποδέξου τον εαυτό σου κι αγάπησέ τον,αυτή θα είναι η λύτρωσή σου.