Και κάτι που με προβληματίζει. Για όσους ψάχνουν να βρουν ένοχη τη ριμάδα τη κοινωνία που απορρίπτει το καημένο το παιδάκι, θεωρώ ότι το κάνουν πολύ απλά γιατί δεν έχουν παιδιά και μιλάνε σε θεωρητική βάση, άλλα λόγια δηλαδή να αγαπιόμαστε ή είναι ενδεχομένως γονείς επιθετικών και χωρίς όρια παιδιά.Ο προβληματισμός μου λοιπόν είναι: αν το παιδί σου έρχεται σπίτι, επανειλημμενα με σπασμένη τη μύτη και δε θέλει να ξαναπαει σχολείο ή έντρομο μη το βιάσουν σε καμιά γωνία (δεν ξέρετε τι ανάπτυξη έχουν ορισμένα 12χρονα), ως γονιός τι κάνεις όταν ο πατέρας του κάθε μπουλη επικαλείται διαφορετικότητα και σφυρίζει αδιάφορα; Εγώ προσωπικά θα του άλλαζα σχολείο την άλλη μέρα. Αλλά μπορούνε να αλλάξουν σχολείο 300 μαθητές γιατί οι γονείς του ενός δεν αναγνωρίζουν ότι έχει πρόβλημα;