Έκλαψα με αυτήν την είδηση, και συγκινήθηκα από αυτό το δυνατό, από καρδιάς, γράμμα.Δεν θυμάμαι αν ήταν η πρώτη φορά, που άκουσα το όνομα του Γιάννη Μπεχράκη, όταν κατάφερε να σωθεί στη Σιέρα Λεόνε. Η φωτογραφία εκείνη αποτύπωνε μια πολύ δυνατή στιγμή, σα να ήσουν εσύ ο ίδιος που έζησες τον εφιάλτη. Από τότε, κάθε φορά έβλεπα κάτι από το έργο του, πάντα στεκόμουν να νιώσω το βάθος της δικής του ματιάς, να μοιραστώ τα δικά του συναισθήματα, όταν έβγαζε τη φωτογραφία. Δεν το γνώριζα, αλλά νοιώθω θλίψη, όπως όταν χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο.