Χαίρομαι ιδιαίτερα που η LIFO προβάλλει μια τέτοια είδηση. Για την κοινότητα των ανθρώπων με SMA και των φροντιστών τους, βέβαια, είναι γνωστές από καιρό οι ασύλληπτες εξελίξεις στον χώρο της έρευνας και ανάπτυξης φαρμάκων και θεραπειών για τη νόσο τα τελευταία χρόνια. Το κόστος αυτών, ωστόσο, είναι κάτι που πρέπει κάποτε να συζητηθεί. Πολλά εθνικά συστήματα υγείας ακόμα και στην Ευρώπη δεν ενέκριναν ή καθυστέρησαν να εγκρίνουν την πρώτη θεραπεία για την ασθένεια, το Spinraza, η οποία είναι διαθέσιμη ήδη από το 2017, επί τη βάσει του υψηλού κόστους. Και δεν μιλάμε καν για τις χώρες του λεγόμενου 3ου κόσμου, όπου οι γονείς παιδιών με SMA παρακολουθούν από το Facebook εμάς από τις δυτικές χώρες να ανεβάζουμε βίντεο με τα κατορθώματα και τις κατακτήσεις των παιδιών μας, τη στιγμή που τα δικά τους μαραίνονται και φεύγουν.Η Ελλάδα, η φτωχή και κακορίζικη χώρα μου, με όλα τα στραβά και τα παράλογά της, είναι από τις χώρες που ενέκριναν το Spinraza, όχι από τις πρώτες στην Ευρώπη, αλλά πάντως με πολύ γρήγορες διαδικασίες. Ο γιος μου ζει και κερδίζει δυνάμεις σταδιακά μέρα με τη μέρα γιατί ζούμε στην Ελλάδα, γιατί η Ελλάδα είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντιθέτως, η Αγγλία, η χώρα που θαυμάζω για πολλά από όσα έχει προσφέρει στον πολιτισμό, στα γράμματα, στη μουσική, ακόμα και για την ίδια τη σύλληψη και εφαρμογή της έννοιας του εθνικού συστήματος υγείας, καθυστέρησε δύο χρόνια να εγκρίνει τη θεραπεία, γονείς έβλεπαν τα παιδιά τους να χάνουν δυνάμεις καθημερινά, ακόμα και να φεύγουν από τη ζωή, την ίδια ώρα που εκατομμύρια λίρες ξοδεύονταν για να γίνουν πριγκιπικοί γάμοι και γεννήσεις. Όσοι Άγγλοι είχαν τη δυνατότητα μετανάστευσαν στο εξωτερικό, στις ΗΠΑ ή την Πολωνία, προκειμένου να έχουν πρόσβαση στη θεραπεία. Οι υπόλοιποι συσπειρώθηκαν, αγωνίστηκαν και τελικά είδαν την έγκριση να έρχεται μόλις δύο εβδομάδες πριν.Ο γιος μου διαγνώστηκε με SMA στην ηλικία των 7 μηνών και ξεκίνησε να λαμβάνει τη θεραπεία δύο μήνες αργότερα. Αν δεν τη λάμβανε, τώρα από εκείνον πιθανότατα θα υπήρχε μόνο η ανάμνησή του και ένα τεράστιο κενό. Γι’ αυτόν τον λόγο, ευγνωμονώ την Ελλάδα, το ελληνικό κράτος, τους γιατρούς και τις υπηρεσίες που έδρασαν γρήγορα και αποτελεσματικά. Φυσικά, μένουν πολλά ακόμα να γίνουν. Ελπίζω και η καινούρια γονιδιακή θεραπεία να εγκριθεί γρήγορα και να φτάσει σε όποιον και όποια τη χρειάζεται, μωρό, παιδί ή ενήλικα, σε όλο τον κόσμο.
