Πολλοί βιώσαμε εκείνα τα γεγονότα σαν προσωπικό μας πένθος και μια κατάθλιψη,που είναι δύσκολο να περιγραφεί σε κάποιον,που δεν το έζησε έτσι και δεν έγραψε το ίδιο μέσα του.Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να προχωρήσουμε.Κι ας μην ξαναγίνουν ποτέ όλα όπως πριν.Έτσι είναι.Δε σβήνουν οι μνήμες,αλλά κάποτε βρίσκουμε το κουράγιο,να κάνουμε τόπο σε καινούριες χαρές και να ξαναβρούμε το νόημα,όταν έχουμε φτάσει στη ματαίωση.Να ζήσουμε.Κι από κάπου πρέπει να αρχίσουμε.Έτσι όπως οι θλιμμένοι,εκείνοι που πενθούν μια απώλεια,σηκώνονται μια μέρα και λένε,θα πάρω έναν άνθρωπο να μου φρεσκάρει το σπίτι.Παντρεύω το παιδί μου,να πάω να πάρω ένα καινούριο ρούχο.Και το χρωστάμε και στους επόμενους,να ξεφύγουμε απ'τη μαυρίλα.Ο κόμπος θα υπάρχει.Τα πράγματα όπως τα ξέραμε,δε θα ξαναγίνουν.Και πολλοί έφαγαν τόσο γερή κατραπακιά τα προηγούμενα χρόνια,που ίσως να μην ανακάμψουν και ποτέ.Αλλά δεν μπορούμε να κρατάμε τη ζωή πίσω για όλους.Με ποιο δικαίωμα;Κι αν κάποιοι επιθυμούν τον κόσμο καθημαγμένο,μέσα στα αποκαΐδια,μέσα στη μιζέρια,την ασχήμια,χωρίς ελπίδα για κάτι καλύτερο,δεν μπορούμε να τους το επιτρέψουμε.Δεν είναι θέμα κανονικότητας.Κανονικότητα είναι να ζεις και με ένα επίδομα και να περιμένεις στην ουρά για δωρεάν τρόφιμα.Όταν γίνει η ρουτίνα σου και το συνηθίσεις,κανονικότητα είναι.Το ζητούμενο είναι να ξαναγεννηθεί η επιθυμία για το κάτι παραπάνω,το κάτι καλύτερο.Κι αυτά τα μικρά,τα καθημερινά,όπως ένα φροντισμένο πάρκο,μια καθαρή πλατεία,ένα κτίριο που ανακαινίζεται,ένα καινούριο μαγαζί στη γειτονιά,που μπορεί να μην αγγίζουν άμεσα κανέναν,βοηθάνε.Ό,τι χάσαμε,χάσαμε.Και πόνεσε.Και πονάει.Ε,δε θα αφήσουμε και κάποιους,να μας επιβάλλουν τη μιζέρια τους αιώνια.