Προσωπικά πάντα γούσταρα τις παρελάσεις. Χάναμε μάθημα επί εβδομάδες πριν, ειδικά από μαθήματα που δε χώνευα, χαβαλές στις πρόβες, πλακίτσες κτλ. Για να μη μιλήσω για την ημέρα της γιορτής: σκέτη πώρωση από τα τύμπανα που χτυπούσαν στο τέρμα (ΟΚ, ήμουν στην μπάντα οπότε είμαι προκατειλημμένος), φασαρία, κακό, ρετρό τραγούδια του 1930-40 από τα μεγάφωνα, ωραίες κοπέλες με φούστες, τακούνια και μαλλί κομμωτηρίου, χειροκρότημα από τον κόσμο, και όχι μόνο από τους γονείς και τους παππούδες, σημαιάκια παντού, καφεδάκι στην κεντρική πλατεία μετά την παρέλαση - όλα ωραία και καλά. Και επειδή μου αρέσει η ιστορία, μου άρεσε και η - nerdy - ευκαιρία της καταβύθισης στο παρελθόν (από ομολογουμένως βολική απόσταση): ο πόλεμος του 1940, η Κατοχή, η Εθνική Αντίσταση κτλ. Καλώς ή κακώς, πολλοί έχουμε προγόνους και συγγενείς που έζησαν τον πόλεμο, πολέμησαν στο μέτωπο και υπέφεραν. Το να τους θυμούμαστε μία φορά το χρόνο και να τους τιμούμε με παρελάσεις και γιορτές μου φαίνεται ταιριαστός και σχετικά ανώδυνος τρόπος - σίγουρα πιο ταιριαστός από το κορόιδεμα και λιγότερο επώδυνος απ΄ ότι μία τρίωρη ομιλία περί σεβασμός στην εναλλακτικότητα. Άμα δεν τα γουστάρεις όλα αυτά και δε σου αρκεί να απέχεις, αλλά θέλεις να το χαλάσεις και για τους άλλους, έχεις βαθύτατα σύνδρομα κομπλεξισμού ή, ακόμη χειρότερα, θα ήθελες να παρελαύνουν όλοι υπό κάποια άλλη ιδεολογία, δική σου. Σε κάθε περίπτωση, μια εθνική γιορτή μόνο με μεγάλα λόγια και χωρίς παρελάσεις θα ήταν πολύ πιο φτωχή.