Θεωρώ ότι το πολυτονικό προσφέρει μια 1. αισθητική διάσταση της λέξεως: οπτική αλλά και ηχητική για όσους καμιά φορά ταξιδεύουν νοερά σε όσα είχαν ακούσει κάποτε στο σχολείο για τη λειτουργία αυτών των συμβολων και φαντάζονται τη λέξη που.βλεπουν να έχει λίγο διαφορετικα αποτι έχει συνηθισει2. ιστορική: διδακτική/ενημερωτική για το πώς γραφόταν η γλώσσα μας κάποτε αλλά και πρακτική: μας εξοικειώνει με έναν τρόπο γραφής τον οποίο θα συναντήσουμε αν καταστρέψουμε σε βιβλιογραφία και αρχειά των τελευταίων χιλιετιών.3. Διεγερτική για το νου. Μας θυμίζει να μην αρκουμαστε στην πρακτική και πληροφοριακή μόνο χρήση του λόγου. Μας προκαλεί να φανταστούμε μια ακουστική, μουσική λειτουργία του, προκαλεί την περιέργειά μας για μια επικοινωνία εντός και διά της ελληνικής γλώσσας στην οποία ο ψυχισμός μπορεί να εκφράζεται φωνητικά με έναν πολύ πιο πλούσιο τρόπο απαυτον που χρησιμοποιούμε. Και καθώς η γλώσσα κι ο λόγος είναι πάντα εν εξελίξει καλό θα ήταν να μην αποκλείουμε καμία εν δυνάμει μεταμόρφωση του γλωσσικού φαινομένου.Τελος, ακόμη και τίποτα να μην προσφέρει το πολυτονικό στην πλειοψηφία των αναγνωστών, δεν μπορώ να κατανοήσω τι εν πάσι περιπτωση στερεί, και για πιο λόγο κάποιος να έχει την προσωπική ανάγκη να ζητήσει την καταργησή του. Κάποιοι επιλέγουν να εκδόσουν τα κείμενά τους σε πολυτονικό από επιλογή και όχι επειδή αναγκάζονται. Επιλέγουν γιατί κάτι τους αφορά ή κάτι θέλουν να εκφράσουν μέσω αυτού στους αναγνώστες που επιλέγουν να τους διαβασουν. Ακόμη κι αν είναι μόνο διακοσμητικός ο λόγος. Σε κάποιον βαθμό η κατάργηση του πολυτονικού αποτελεί λοιπόν απαγόρευση της εκφρασης τους.
