Έχω υπάρξει καπνίστρια πάνω από τη μισή ζωή μου και το πλήρωσα και το πληρώνω. Άρχουσα αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Καλά να πάθω και δεν μου φταίει κανείς πέρα από την αγάπη μου για το τσιγάρο και ίσως τα κακά γονίδια. Παρόλο το πάθος μου για το κάπνισμα ήμουν από εκείνους που και στις προηγούμενες απαγορεύσεις προσπάθησα να είμαι σύννομη μέχρι που ένιωσα λαλάκας να είμαι η μόνη που βγαίνω έξω ενώ όλοι φουμάρανε εντός. Αντιλαμβανόμουν πάντα πως το τσιγάρο ενοχλεί και φρόντιζα να ρωτάω τους συνδαιτυμόνες μου αν θα τους πείραζε να καπνίσω. Ακόμα και σε ανοιχτούς χώρους φρόντιζα να φυσάω τον καπνό μου μακριά από τον κόσμο. Και κοίτα, μεγάλωσα σε σπίτι που όλοι καπνίζανε - δεν είναι ότι διδάχτηκα ποτέ να σέβομαι. Έτυχε, φαντάζομαι.Στο σήμερα, έχω κόψει το τσιγάρο με εντολή γιατρού ή μάλλον με αδυναμία των πνευμόνων. Το να εισπνεύσω καπνό πλέον πέρα από την αναγούλα που μου προκαλεί μου κόβει την αναπνοή και με οδηγεί σε παροξυσμό βήχα, όπως και πολλά άλλα πράγματα βέβαια. Δεν αντέχω να εισπνεύσω πολλά απορρυπαντικά, οτιδήποτε σε σπρέυ, βενζίνη και πολλά άλλα. Δυστυχώς δεν είμαι η μόνη. Στους άνω των 35 τα ποσοστά ΧΑΠ είναι περίπου στο 10%.Είμαι εφεύρεση; Όταν φτύνω τα πνευμόνια μου το κάνω για να σε πικάρω και να σου στερήσω την ελευθερία σου; Ή μήπως επειδή "ήθελέστα και παθέστα" δέν έχω δικαίωμα να απολαύσω ένα καφέ, ένα ποτό, ένα γεύμα έξω; Αν και δεν σου το εύχομαι (δεν θα μπορούσα να το ευχηθώ για κανέναν) πίσω έχει η αχλάδα την ουρά και αν είσαι καπνιστής δεν θέλει πολυ να βρεθείς εδώ που είμαι τώρα. Και τότε; Θα είσαι και εσύ μια εφεύρεση;