Μια συγνώμη μπορείς να την πιστέψεις ή να μην την πιστέψεις, μπορείς να την δεχτείς ή να μην τη δεχτείς. Πολλώ μάλλον όταν είναι πολιτικώς σχετιζόμενη και, τελοσπάντων, αφορά σε δράση που έχει επηρεάσει κόσμο κι έχει κάνει μία κάποια ζημιά, διότι όχι μόνο "παρέα" με τον Πλεύρη έκανε ο μεσιέ, αλλά προωθούσε και το διαβόητο βιβλίο του: "Εβραίοι, όλη η αλήθεια" βλ. Θρυλικές εποχές Ελλήνων Έγερσις/ΤηλεΑστυ κ.λπ..Οι Εβραίοι πάντοτε παραμένουν στόχος, φυσικά, αλλά το "νέο" μαύρο πρόβατο είναι οι μουσουλμάνοι. Ποιο το ιδιαίτερο "όφελος" να είναι αντισημίτης, κανείς (και δη με θέση πολιτικού) εν Ελλάδι, τη σήμερον; Μπορεί, πράγματι, να την είδε "αλλιώς", στο συγκεκριμένο θέμα, ο εν λόγω όμως το ενδιαφέρον είναι, πλέον, αλλού, όταν μιλά για "αλλοίωση της χώρας" ή για Άραβες που καπηλεύονται το όνομα της Παλαιστίνης (όπως οι "Σκοπιανοί" το Μακεδονία). Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ ποιους θα συμπαθούσε, άραγε, ο Άδωνις το '33 στη Γερμανία. ...Μάλλον αυτούς που θα είχαν το "ρεύμα" (κι όχι τους Εβραίους δηλαδή, ως τους "υπαίτιους όλων των κακών", τότε).----(Μια μικρή, τοση δα ζημιά).Μιλώ με συγγενικό πρόσωπο, κάπου στο νευροατυπικό σύμπαν, καλό παιδι κατά βάση, αλλά με σοβαρά θέματα social skills, άγχους, εμμονών κ.λπ., που προσκολλήθηκε στις βλακείες του Πλεύρη και των τηλε-τελάληδων τύπου Άδωνι αλλά και ιντερνετικούς ακροδεξιούς "νέας κοπής". Έχω ακούσει άπειρα εξωφρενικά αυτά τα χρόνια αν και αυτό είναι, πραγματικά, ελάσσονος σημασίας. Το μείζον είναι ότι αυτές οι ιδέες τον κακοφορμίζουν, τον περιορίζουν, του στρεβλώνουν την εικόνα ενός πιο "υγιούς" τρόπου σκέψης και αντιμετώπισης των πραγμάτων και της ίδιας του της ζωής.
