Είναι όπως ο σκύλος κυνηγάει την ουρά του. Δε χρειάζεται να πάρουμε ούτε το μέρος του στόματος του σκύλου αλλά ούτε και της ουράς και όχι δεν είναι καθόλου παρήγορη η πρωτοβουλία μαθητών να πάρουνε ενεργό μέρος στο δίπολο φασισμός ή όχι φασισμός, απέναντι σε συμμαθητές τους σε ίδια ή διαφορετικά σχολεία.Υπάρχει κράτος που οφείλει να δράσει και είναι ο κύριος υπεύθυνος για κάθε δίπολο που διατηρείται στην πράξη. Και με την έννοια κράτος δεν αναφέρομαι μόνο στο κυβερνών κόμμα, αλλά σε κάθε κόμμα, σε κάθε δημόσιο λειτουργό και ανεξάρτητη αρχή που πληρώνεται μέσω της φορολόγησης των πολιτών. Το θέμα της βίας, της αντί-βίας, του ρατσισμού, δεν είναι θέματα που οφείλουμε απαραίτητα να δράσουμε γιατί υπάρχει το πολίτευμα και οι βασικές αρχές του συντάγματος που τα διασφαλίζουν.Η έννοια της πατρίδας, του έθνος και της θρησκείας μπορεί στο μυαλό των σκεπτόμενων ανθρώπων να είναι μεταφυσικές έννοιες, αλλά στο μέσο Έλληνα πολίτη, κατά την άποψη μου δεν είναι έτσι. Είναι έννοιες, χειροπιαστές και αυτό φάνηκε και από τα πρόσφατα συλλαλητήρια στις μεγάλες πόλεις της χώρας. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης ο πολίτης θέλει από κάπου να “πιαστεί” και ένα από αυτά δυστυχώς ή ευτυχώς είναι η διατήρηση ή ενίσχυση της εθνικής ή θρησκευτικής του ταυτότητας. Κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης κρίσης των τελευταίων χρόνων, γνωρίζοντας τη διχασμένη ήδη ελληνική κοινωνία, η κυβέρνηση έχοντας και η ίδια τεράστιες ευθύνες για τη διατήρηση ή ενίσχυση του διχασμού, επιλέγει να ασχοληθεί με το ευαίσθητο θέμα του μακεδονικού, και μετέπειτα σωστά μεν αλλά σε άκυρη χρονική στιγμή με τη μισθοδοσία των κληρικών. Αυτά λοιπόν χωρίς τη δυνατότητα υγιούς κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου από όλες τις κομματικές παρατάξεις μόνο ως λάδι στη φωτιά μπορούν να λειτουργήσουν.Στη δικιά μας περίπτωση δεν πρόκειται απλά για ένα βαθύ κράτος, αλλά για ένα κράτος απών από τις κοινωνικές ζυμώσεις των τελευταίων δεκαετιών, δεν προνοεί, λειτουργεί ψηφοθηρικά, διατηρεί μαθητικές-φοιτητικές παρατάξεις, δεν εμπνέει ούτε προωθεί τη συνεργασία και ενισχύει δίπολα κατά το δοκούν. Αν το κράτος μέσω των κυβερνώντων, δε μπορεί ούτε να εφαρμόζει τους νόμους, τους οποίους ψηφίζει, δε μπορεί να εκπαιδεύει, δε μπορεί να διασφαλίζει την υγεία, την ασφάλεια και την ευημερία των μελών της κοινωνίας, οφείλουμε να εστιάζουμε μακριά από δίπολα και διαχωρισμούς και πρώτα από όλα στην ίδια τη λειτουργία του κράτους.