Πριν 7-8 χρόνια με είχε πιάσει μια τύπισσα στο Χαλάνδρι, κάτω από ένα τέτοιο ινστιτούτο ομορφιάς/αδυνατίσματος, να μου δώσει το δωράκι-προσφορά, να ανέβω πάνω μαζί της, να πέσουν οι υπογραφές κτλ. κτλ. Τις ήξερα τέτοιες φάσεις και δε γούσταρα, προσπάθησα με ευγένεια και τρόπο να απομακρυνθώ. "Μένω με τη μάνα μου, πριν ήμουν άνεργη, 100-150 ευρώ βγάζω, δεν έχω να πληρώσω το νοίκι μου", μου λέει, "σε παρακαλώ, απλά ανέβα μαζί μου πάνω, να σε δουν ότι σ' έφερα, να μου πληρώσουν το μπόνους μου... ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!"... Τη λυπήθηκα, δε γούσταρα και το πρήξιμο (ιδανικός συνδυασμός), πήρα το δωράκι μου κι ανέβηκα... Τα ίδια με τα παραπάνω: φωτεινά και καραψεύτικα χαμόγελα ΙΕΚτζήδων μαρκετίστων, η κλασική εντυπωσιακή ξανθιά περιποιημένη γκόμενα με το ταγέρ στο "γραφειάκι επικοινωνίας"..., "αν θέλατε να κάνετε κάποια θεραπεία... τι θα κάνατε;;". "Ε", τη λέω, "ίσως για την τριχοφυία στο πρόσωπο" (πριν σπεύσουν να πουν την εξυπνάδα τους οι γνωστοί κάφροι, δε μιλάμε για κάποια λυκοφυία, μιλάμε για ένα φυσιολογικό χνούδι σε έντονα σκούρο δέρμα...)... Κι αφού οι προσφορές και το γλύψιμο και το πιάσιμο δεν έπιαναν, καθότι δεδήλωκα ότι ήμανε φοιτήτρια και δεν είχα δικό μου εισόδημα..., άρχισε η άλλη τακτική:-Και πώς μπορείς και κυκλοφορείς έτσι έξω;;-Οι φίλοι σου δε σου λένε τίποτα;;-Μην το αφήνεις... γιατί όσο το αφήνεις σε αφήνει..."Καλά, θα το σκεφτώ", είπα, έφυγα και για μερικές μέρες αισθανόμουν λυκάκι.Κι αφού δεν τους κυνήγησα μόνη μου..., άρχισαν οι ίδιοι τα τηλέφωνα: "Μα δεν έχω δικό μου εισόδημα, δε βγαίνω!"... "Ε, να πεις στους γονείς σου να σου δώσουν! / Έχεις σκεφτεί να βγάλεις κάρτα (πιστωτική);;"... Ε, μια-δυο-τρεις... "Ευχαριστώ, δεν ενδιαφέρομαι" κι ευτυχώς δεν ξαναενόχλησαν.Ε ρε εμπρηστικός μηχανισμός που τους χρειάζεται...Οικογενειακή φίλη μαρκετίστρια σε μεγάλο τέτοιο ινστιτούτο που έκλεισε κακήν κακώς γιατί χρώσταγε και της Μιχαλούς μας έλεγε ότι ο μοναδικός τους σκοπός (και διδαχή προς το προσωπικό) είναι ένας: μπείτε στην τσέπη του πελάτη και μην του αφήσετε ευρώ!