Πριν από πέντα χρόνια η εξαδέλφη μου, 35 ετών τότε, είχε ένα τροχαίο ατύχημα. Μια κοπέλα χαρά Θεού, με δουλειά στρωμένη, ανθρώπους να την αγαπούν και με ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Δυστυχώς, μέσα σε λίγα λεπτά η ζωή της άλλαξε άρδην. Πέντε χρόνια μετά εξακολουθεί να είναι καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι, δεν έχει επαφή με το περιβάλλον και σιτίζεται μέσω γαστροστομίας. Η οικογένειά της παλεύει να την κρατήσει στη ζωή, σε μια ζωή που ελάχιστα έχει πια να της χαρίσει. Ίσως μόνο την ελπίδα για ένα θαύμα.Πολλές φορές, βουτηγμένη κι εγώ μέσα στα προβλήματά μου καταλήγω στη μεμψιμοιρία και τη θλίψη. Σκεπτόμενη, ωστόσο, την κατάσταση της εξαδέλφης μου συνέρχομαι. Αν μη τι άλλο, νιώθω πως της το χρωστάω, όπως το χρωστάω στην ίδια τη ζωή μου.Όταν τα πράγματα πολυσκουραίνουν κι η θλίψη μοιάζει ανυπέρβλητη, η αναζήτηση οποισδήποτε μορφής στήριξης θεωρώ πως είναι απαραίτητη. Μη διστάσετε, λοιπόν, να καταφύγετε σε αυτή. Το χρωστάτε στον εαυτό σας.