Κοπελιά, δεν χρειάζεται να προσπαθείς τόσο πολύ να φανείς κουλ και εναλλακτική. Ναι, μένεις σε βιομηχανικό λοφτ στην "επικίνδυνη" περιοχή της πόλης (μπρρ!!), ζεις τη νύχτα, κοιμάσαι το πρωί, πηγαίνεις σε εκθέσεις μπλα μπλα. Wow! Πολύ προχωρημένα όλα αυτά, πρώτη φορά τα ακούω, εντυπωσιάστηκα! Α, και βέβαια να μην ξεχάσω: "είναι πιο δύσκολο από το να ακολουθείς έναν δρόμο που ξέρεις πού οδηγεί, από το να καβατζώνεσαι με παιδιά και πεθερικά". Σωστά, γιατί τα παιδιά είναι ρομπότ και κάθε οικογένεια (γκέι, στρέιτ, μονογονεική...) είναι κόπια της άλλης και μια καλή καβάντζα για να αράξεις και να αφήσεις τη ζωή σου στον αυτόματο πιλότο. (Αλήθεια; Πού οδηγεί αυτός ο δρόμος; Για διαφώτισέ μας κι εμάς που δεν ξέρουμε). Γιατί να αφιερώνουμε χρόνο και ενέργεια για κάποιον άλλο όταν μπορούμε να ασχολούμαστε 24/7 με τον εαυτό μας! Αυτό που έχει σημασία, και που πρέπει να αναφέρεται οπωσδήποτε σε μια συνέντευξη, είναι να μένεις σε λοφτ (τι κι αν οι άνθρωποι από κάτω ζουν σαν τα σκυλιά και πεθαίνουν απ' την πείνα ή με μια σύριγγα στο μπράτσο), προτεραιότητα είναι να είσαι χιπ και τρέντι, κι αν η δυστυχία των άλλων προσφέρει το κατάλληλο φόντο, ακόμα καλύτερα. Εξάλλου αυτό το σκηνικό είναι φαίνεται πιο ανώδυνο, πιο "κινηματογραφικό" από εκείνο των χωριών στα οποία "μπορεί κάποιοι να βιάζουν τις κόρες τους στον αχυρώνα". Αυτό είναι πολύ συγκεκριμένο, πολύ σοβαρό, δεν παίζουμε μ' αυτά, δεν μας παίρνει να μπαίνουμε σε τέτοια χωράφια. Αθήνα, ανωνυμία, παρατεταμένη εφηβεία, και τα μυαλά στα κάγκελα. Στην τελική, την πλάκα μας κάνουμε. Μην το παρασοβαρέψουμε κιόλας, ε;