Ξέρεις τι, βρε Ανιάκι μου...Όταν υπάρχει αυτή η συναισθηματική εμπλοκή που ανέφερες, υπάρχει πάντα και η ελπίδα ότι θα έρθει η επιφοίτηση στο άλλο άτομο και θα σταματήσει να φέρεται αναίσθητα ή θα αλλάξει. Και μη νομίζεις ότι τα "σ' αγαπώ" προσφέρουν κάποια παρηγοριά. Άμα έχεις καεί από έναν άνθρωπο, το σ' αγαπώ του σου δίνει μια στιγμιαία ικανοποίηση. Σαν πυροτέχνημα, ένα πράγμα.Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να τον ψυχολογήσεις. Δες τα πράγματα από τη δική σου μεριά και γιατί αντιδράς εσύ, έτσι όπως αντιδράς στις κρούσεις του. Αυτό πρέπει να δουλέψεις.Κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι χάνεις χρόνο και ενέργεια με αυτό το άτομο και αφού έχεις φάει απανωτές κατραπακιές, σταματάς να δίνεις ευκαιρίες. Είτε για επανασύνδεση είτε ακόμη και για τυπική επικοινωνία.Αυτό συμβαίνει και όταν δίνεις συμβουλές σε φίλους ή καλή ώρα εδώ. Ο καθένας εκθέτει το όποιο ζόρι του εδώ μέσα και εμείς συμβουλεύουμε με τη λογική, ακριβώς επειδή λείπει η οποιαδήποτε συναισθηματική εμπλοκή μας. Ο εξομολογούμενος όμως, εξαιρώ τα βαριεστημένα τρολ, έχει την απόλυτη συναισθηματική ανάμιξη και όταν λέμε π.χ. σε κάποια να φύγει από μια κακοποιητική ή καταπιεστική σχέση, η συμβουλή μας έχει ξεκάθαρη βάση στη λογική. Όταν νιώσει όμως η ίδια έτοιμη, τότε και μόνο θα φύγει, ότι και να της λέμε εμείς, ότι και να της λένε οι δικοί της άνθρωποι.Και μη με ευχαριστείς καθόλου! Απολαμβάνω τις κουβέντες μας. ;)