Αυτό σου το σχόλιο θα το κρατήσω γιατί έχει μαζεμένα όσα πρέπει να πω στον εαυτό μου αυτή την περίοδο και ελπίζω να τα κρατήσω. :) Όσο για τις κακοποιητικές σχέσεις η αλήθεια είναι πως σου παίρνει καιρό καμιά φορά να παραδεχτείς ότι είσαι σε τέτοια. Σου φαίνεται γελοίο. Δε νιώθεις θύμα και δεν θες να το παίζεις θύμα αλλά αναρωτιέσαι πώς γίνεται τελικά να νιώθεις τόση φθορά. Μετά καταλαβαίνεις ότι φοβόμαστε σαν κοινωνία να πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πάμπλολλες κακοποιητικές σχέσεις διάφορων μορφών και λιγότερες όπως θα 'πρεπε, απλά επειδή το κάνουν κι άλλοι... το νομιμοποιήσαμε. Εξάλλου, χωρίς ξύλο, δεν υπάρχει κακοποίηση. :) Υ.Γ. Και πάλι σ' ευχαριστώ κι ας γίνω και φορτική. Το μόνο πράγμα που ίσως δεν μου προσφέρει ικανοποίηση είναι τα σ' αγαπώ που δεν πιστεύω ότι είναι αληθινά. Μάλιστα, όταν θα 'θελα κάπου μέσα μου να είναι αληθινά τα βρίσκω έως κι επώδυνα. Υ.Γ. 1 Κόπι πέιστ το σχόλιό σου να ξέρεις. :D