BabyDoll, κανείς δεν αντιλέγει στο ότι είναι άνθρωποι οι μανάδες. Και εξέθεσα πλήρως πόσο δύσκολη δουλειά είναι η μητρότητα. Το να φτάσει να πει μια μάνα κάποιες στιγμές "ουφ! κουράστηκα" ή "θα'θελα μια μερα για μένα", φυσικά και είναι λογικό.Το θέμα είναι ότι η εξομολογούμενη σου λέει χύμα πως δε θέλει να γυρνάει σπίτι στο παιδί της. Πως το αποκαλεί παντού γκρινιάρικο.Και αυτό το βλέπω γύρω μου την τελευταία 5ετία συνέχεια και μαζικά:μανάδες να παραπονιούνται συνέχεια για τα παδιά τους. Γκρίνια πρώτα από τις ίδιες για το πόσο κουραστικά είναι, ενώ έχω ακούσει πολλάκις στην παιδική χαρά να συζητάνε σε ποια δραστηριότητα θα βάλουν τα παιδιά όχι για να μάθουν κάτι ή να περάσουν καλά/δημιουργικά, αλλά για να "βρουν ησυχία". Τώρα δε το καλοκαίρι, τις ακούω όλες να βαριαναστενάζουν που τέλειωσαν τα αθλητικά καμπ "και τι θα τα κάνουμε τώρα".Αυτές οι μανάδες, σημειωτέον, στέλνουν συχνότατα γιαγιαδοπαππούδες ή νταντάδες στις προαναφερθείσες δραστηριότητες και παιδικές χαρές. Και καλά κάνουν, αλλά νισάφι με τη μίρλα!Αυτό με ενοχλεί: η συνεχής μίρλα. Γιατί δε βλέπεις την ώρα σου με το παιδί σαν κάτι όμορφο; Την ώρα του παιχνιδιού κοινό σας παιχνίδι, δικές σας στιγμές;Και ναι, ανωριμότητα είναι το γκρινιάζεις συνέχεια, αντί να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Ό,τι και να πείτε αυτό δεν αλλάζει, είτε πρόκριται για γονεϊκή ζωή, είτε για δουλειά, είτε για ο,τιδήποτε.FYI, μιας και ρώτησες, και η μάνα μου μόνο τον πατέρα μας είχε για βοήθεια. Σίγουρα θα παραπονέθηκε και θα στερήθηκε, μεγαλώνοντας μας έχει μιλήσει για την κούραση και τις δυσκολίες, τα άγχη. Η διαφορά είναι ότι δεν το έκανε παντιέρα και τρόπο ζωής.