Ο καθένας σας έχει δίκιο. Από τη μία είναι ζήτημα περηφάνειας να μη ζητάς ούτε να δέχεσαι χρήματα από τους γονείς σου για δικές σου διακοπές και διασκεδάσεις, πολύ σωστά λέει ο ΣΑΒΑΤΖ. Κι από την άλλη... Νομίζω πως όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις όπου ζηλέψαμε που άλλοι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν κάτι ή να πάνε κάπου, ενώ εμείς δεν μπορέσαμε ν' ακολουθήσουμε, γιατί δεν είχαμε τους πόρους. Είναι ανθρώπινο. Νιώθεις χαμένος εκείνη τη στιγμή, σε πνίγει λίγο το παράπονο, μπορεί και να νιώθεις "loser" που μένεις πίσω. Επειδή δεν έχεις οικονομικούς πόρους, το μόνο που σου απομένει είναι το πώς θα το διαχειριστείς (οπότε, ψυχικούς πόρους), δηλαδή έχεις την επιλογή να νιώσεις "φτωχός και μίζερος" ή επιλέγεις να μην το βάλεις κάτω, να συνεχίσεις να ψάχνεις δουλειά για να μην είσαι υπόλογος σε κανέναν για τα έξοδά σου. Αξία ανεκτίμητη το δεύτερο.