Μόνο για τον εαυτό μου μπορώ να μιλήσω, και το δικό μου σχόλιο, οπότε ορίστε αγανακτισμένε εξομολογούμενε: 1)Ο 19χρονος υποστηρίζει πως το εισόδημα είναι μέτριο αλλά «θα μπορούσαν» οι δικοί του να δώσουν τα λεφτά. Γιατί; Επειδή το λέει; Επειδή κάθε 19χρονο παιδί συμμετέχει τόσο ενεργά στα οικονομικά του σπιτιού και ξέρει τι γίνεται με υποχρεώσεις, δάνεια και ποιος ξέρει τι άλλο; Ρώτησα ευθέως τι του απαντούν όταν τα ζητάει. Απάντηση δεν πήρα. Προς τι τόσο μένος για τους «κακούς γονείς» για τους οποίους ο εξομολογούμενος δεν αναφέρει τίποτα άλλο; 2) Πήρες φόρα μεγάλη. Τόσα παιδιά δουλεύουν - όχι για τις διακοπές τους αλλά βιοποριστικά παράλληλα με σπουδές, σε άλλες πόλεις. Τι μας λες τώρα;; Ένα μήνα να δούλευε ο συγκεκριμένος θα χε μαζέψει λεφτά για διακοπές που είναι και το ζόρι του. Δε βλέπω να αναφέρει πουθενά, λόγους επιβίωσης ή γονείς που δεν βοηθούν και επωμίζεται ευθύνες. 3) Κανείς μας δε φύτρωσε μια μέρα κι ήταν 30 ή 40. Άλλοι δούλεψαν και δούλευαν όσο σπούδαζαν, άλλοι όχι. Αν είναι να κρίνουμε τόσο εξ ιδίων τ' αλλότρια τι να σου πω δηλαδή; Πως με σπουδές, προϋπηρεσία και μεταπτυχιακό δούλευα πέρυσι 10 ώρες τη μέρα για 450 ευρώ ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες και κουβαλώντας κούτες; Κι αυτό παράλληλα με ο,τι άλλο μπορούσα να κάνω επειδή δεν ήθελα στην ηλικία των 38 να αφήσω το σπίτι μου και να τρέξω πίσω στους δικούς μου; Έβγαλα το σκασμό, έκανα υπομονή, εξαντλήθηκα αλλά το σπίτι μου το κράτησα. Καμία κριτική για όποιον θα επέλεγε άλλο δρόμο. Αλλά ο καθένας διαλέγει τι θα θυσιάσει και τι θα κάνει για αυτό που έχει στόχο. Το ίδιο και ο εν λόγω νεαρός λοιπόν. Το ίδιο και τόσοι άλλοι, πολύ μικρότεροι και πολύ μεγαλύτεροι από' μένα.Ναι η κατάσταση είναι βάρβαρη, για όλους μας. Άλλοι νέοι δουλεύουν γιατί το θεωρούν σωστό, άλλοι γιατί δε μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Μακάρι κάθε οικογένεια να έχει να προσφέρει στα παιδιά της τα απαραίτητα, κι ακόμη περισσότερα αν γίνεται. Αλλά νισάφι κάπου με την υπερβολή στη συγκεκριμένη εξομολόγηση. Λες και πρέπει να δουλέψει δέκα χρόνια στα κάτεργα για μια εβδομάδα διακοπές εξαιτίας των κακών γονιών. Κανένα μένος δεν έχω, αλλά δε θα τον πω και «καημένο» από πάνω.
