Ψιλοάσχετο αλλά εκεί που λέει για την πραότητα όσων όντως έζησαν τον εμφύλιο,μου θύμισε την ιστορία του Χρόνη Μίσσιου.Πολεμιστής του ΔΣΕ,βασανισμένος,εξορισμένος,καταδικασμένος σε θάνατο,αποκηρυγμένος φυσικά από το Κόμμα του λαού. Και εκεί που πας να τον διαβάσεις και περιμένεις προκήρυξη βλέπεις με τι ψυχραιμία,μετριοπάθεια περιγράφει τη ζωή και την επανάσταση.Με τι άνεση αναγνωρίζει ότι δεν ξέρει κάτι και πόσο εξαντλητικά ασκεί αυτοκριτική σε σημείο να λέει "ευτυχώς που χάσαμε". Απομυθοποιεί τον εμφύλιο χωρίς να χάνει την ιδεολογία του.Καταδικάζει τους γραφειοκράτες,συγκεντρωτικούς του κόμματος,τα πιόνια της Μόσχας,τον συντηρητισμό,τις εμμονές. Και εδώ είναι η διαφορά ενός ιδεολόγου με πραγματική εμπειρία και αγώνα και των πανάσχετων μα ιδεοληπτικών του κόμματος που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Στάλιν είναι αδικημένη παρθένα και ότι η Ανατολική Γερμανία ήταν η Ντισνειλαντ και έσφυζε από ευημερία και ελευθερία.