Πολύ γνώριμο αυτό που περιγράφεις σε μένα. Ήμουν σε μια δουλειά γραφείου που μισούσα και αναρωτιόμουν συνεχώς τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και τι μου ταιριάζει. Υπέφερα και σκεφτόμουν ότι ούτε εμένα μου αξίζει. Ιδίως η σχέση μισθού ευθυνών. Τεσπα. Εν τέλει παραιτήθηκα. Έζησα μια τρελή χαρά τον πρώτο καιρό μετά την παραίτηση. Σα να είχα μεθησει από χαρά. Αυτό έγινε πριν κάποιους μήνες. Εν τω μεταξύ συνέχισα να μην ξέρω τι θέλω να κάνω. Αλλά το αίσθημα δεν ήταν τόσο ασφυκτικό από την στιγμή που έφυγα. Στο λύκειο είχα πει κάποια στιγμή ότι θέλω να σπουδάσω κάτι. Ας πούμε διακόσμηση. Δεν με άφησαν γιατί είχα καλούς βαθμούς και ήταν ΤΕΙ. Φταίω και εγώ που δεν επέμεινα. Υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου αυτό το επάγγελμα. Δεν ήξερα ομως πως να το κυνηγήσω αφού λεφτά για ιδιωτικές σπουδές δεν είχα αλλά ούτε και την άνεση να ξεκινήσω από την αρχή σπουδές στο ΤΕΙ για 4 χρόνια. Επίσης δεν ήξερα αν όντως αυτό είναι για μένα η ηταν απλά μια εφηβική ονειροπόληση. Έτυχε λοιπόν και έπεσα πάνω σε μια ανακοίνωση για δημόσια ιεκ. Είχε την ειδικότητα αυτή. Δεν το σκέφτηκα πολύ. Ξεκίνησα να πηγαίνω. Μου αρέσει. Ακόμα αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να το τελειώσω κ να ενταχθω