Κάπως έτσι νιώθω κι στο προκείμενο: το πρόβλημα δεν είναι ακριβώς τα υπο-προϊόντα ως τέτοια. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι ηδονοβλεψίες, είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα των υπνοβατών. Αυτών που κοιμούνται όρθιοι κι αμέριμνοι περπατώντας προς τον εκφασισμό. Τότε η νόσος δείχνει τις διαστάσεις της: ενταγμένη σε μια κοινότητα η οποία με συγκατάβαση την έχει φυσικοποιήσει. Πηγή: www.lifo.grΔεν είναι μόνο αυτοί που κοιμούνται όρθιοι κι αμέριμνοι περπατώντας προ τον εκφασισμό. Είναι κι εκείνοι που θρέφουν τον εκφασισμό ρίχνοντας λάδι στην φωτιά, θέλοντας μάλιστα να μας πείσουν ότι το λάδι είναι στην πραγματικότητα νεράκι. Εκείνοι που κουνούν το δάχτυλο στους υπόλοιπους επιπλήττοντας τους για έλλειψη δημοκρατικότητας, όταν οι ίδιοι ασπάζονται ολοκληρωτικές νοοτροπίες και προπαγανδιστικές τακτικές. Εκείνων που εστιάζουν στον εκφασισμό των άλλων, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουν τον δικό τους. Εκείνων που θέλουν να μας πείσουν π.χ. πως όταν ένας αστυνομικός χτυπάει με την ασπίδα στο κεφάλι έναν συλληφθέντα που φοράει χειροπέδες "προστατεύει τον εαυτό του" και ότι αυτό είναι απλώς μια "φάπα" και λέγεται "εφαρμογή του νόμου". Εκείνων που την δικαιολογούν αυτήν την "φάπα" λέγοντας "έλα μωρέ, τι περιμένεις, μάχη αστυνομικών με αναρχικούς είναι, θα πέσουν και δύο ψιλές". Εκείνων που, ενώ κατακεραυνώνουν αυτούς που προσπερνούν τις μολότωφ που καίνε ανθρώπους ζωντανούς επειδή δουλεύουν σε τράπεζα και αρνούνται να "λογοκρίνουν" την οργή του λαού επειδή την "κατανοούν", μας ζητούν από την άλλη να κατανοήσουμε την οργή του αστυνομικού με την ασπίδα, την οργή του Κορκονέα, την οργή του Κατσίφα, την οργή του κοσμηματοπώλη, την οργή των παιδιών που φωνάζουν στους "αλήτες, προδότες, πολιτικούς" πως η Δημοκρατία τους "πούλησε την Μακεδονία". Και περνάνε στο "ντούκου" εγκλήματα. Αναλόγως την οργή. Αναλόγως το έγκλημα.
