Γεννιέσαι δολοφόνος ή γίνεσαι;

Facebook Twitter
8

Σκηνή απο την ταινία "We Need to Talk about Kevin" 

Υπάρχει μια δυνατή σκηνή στο βιβλίο της Λάινολελ Σράιβερ «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν» το οποίο διάβασα στις αρχές του καλοκαιριού και μου έρχεται τώρα στο μυαλό.

Η Ίβα σπρώχνει τον πεντάχρονο γιο της στον καναπέ από τα νεύρα της και εκείνος σπάει κατά λάθος τον αγκώνα του. Αμέσως το μετανιώνει και γίνεται το μυστικό τους, το οποίο εκμεταλλεύεται στη συνέχεια ο μικρός Κέβιν. Θα ακουστεί περίεργο αλλά το πρώτο πράγμα που είπα μέσα μου μόλις διάβασα την σκηνή ήταν «Επιτέλους».

Γράφει στο σημείωμα της η συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου για τους αναγνώστες που χωρίστηκαν σε δυο στρατόπεδα και σχολίασαν στο Amazon κα σε άλλα sites το βιβλίο της:

«Το ένα στρατόπεδο αξιολογεί μια ιστορία για μια καλοπροαίρετη μητέρα, η οποία, παρά τις απολύτως ανθρώπινες ελλείψεις της σε αυτό τον ρόλο, φορτώνεται έναν «κακό σπόρο», ένα παιδί στραβό από την κούνια του, του οποίου την εγκληματική φύση αντιλαμβάνεται αλλά είναι ανίκανη να αλλάξει. Το δεύτερο στρατόπεδο αναγνωστών φαίνεται να έχει διαβάσει ένα εντελώς διαφορετικό μυθιστόρημα, για μια μητέρα που η ψυχρότητα της καθαυτή είναι εγκληματική και ευθύνεται αποκλειστικά εκείνη που ο γιος της αφηνιάζει στην εφηβεία του. Έχοντας επιτρέψει στην δική της δυσκολία να αναλάβει τον ρόλο του γονιού να δηλητηριάσει τη σχέση της με τον γιο της, απ όταν ήταν ακόμη ένα αθώο βρέφος, η μητέρα αυτή αποτελεί ένα δίδαγμα: οι γονείς έχουν τα παιδιά που τους αξίζουν.

Από τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου ήμουν στο πρώτο στρατόπεδο. Η χαρισματική Λαϊνολελ Σράϊβερ είχε καταφέρει από την αρχή του βιβλίου να συμπυκνώσει σε λίγες σελίδες τον κακό χαρακτήρα του Κέβιν. Ένα τόσο κακό χαρακτήρα αδιανόητο για την ηλικία του παιδιού.

Η Ίβα φυσικά είχε τεράστιες ευθύνες γιατί από την αρχή δεν ήταν σίγουρη για την μητρότητα. Στη συνέχεια όμως θέλει να πλησιάσει τον Κέβιν. Όμως κάθε φορά που προσπαθεί βρίσκει έναν αδιαπέραστο τοίχο. Βλέπεις μια μάνα να προσπαθεί ξανά και ξανά με αποκορύφωμα άλλη μια εκπληκτική σκηνή στο εστιατόριο, όπου ο ευφυής έφηβος Κέβιν την ισοπεδώνει. Το μυαλό του είναι σε μια συνεχή εγρήγορση με μοναδικό στόχο να εξευτελίσει την μάνα του.

Η συγγραφέας δεν έχει παιδιά και όπως λέει «Προς μεγάλη μου ανακούφιση κανένας από τους αναγνώστες δεν με έχει αντιμετωπίσει ως τώρα με αγανάκτηση, κατηγορώντας με ότι δεν ξέρω γιατί πράγμα μιλάω». Ούτε η ίδια η συγγραφέας έχει φυσικά απάντηση στο ερώτημα του τίτλου. «Εσείς να μου πείτε» γράφει στο σημείωμα της στο τέλος του βιβλίου. Έτσι και αλλιώς τι σημασία έχει; Ποιος γνωρίζει πραγματικά την απάντηση σε κάτι τέτοιο; Ένα μυθιστόρημα μπορεί να σε κρατήσει με τον τρόπο που θέτει σημαντικά ερωτήματα και ας ξέρεις από την αρχή ότι δεν θα πάρεις απάντηση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Βραβεύτηκε το 2005 με το βραβείο Orange

8

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

4 σχόλια
Προφανώς και δε γεννιέσαι, αν μιλάμε λογικά και με ποσοστά.Η συγκεκριμένη ταινία δε νομίζω πως θέτει κάποιο ερώτημα. Δείχνει ξεκάθαρα, ότι το συγκεκριμένο παιδί είχε προβλήματα τυπικής συμπεριφοράς από τα πρώτα στάδια της ανάπτυξής του.
Δεν γεννιέσαι δολοφόνος, γεννιέσαι με τις συνάψεις του εγκεφάλου σου λιγο διαφορετικά συνδεδεμένες, λογω γονιδίων, λόγω προβληματων στην γεννα, λόγω κληρονομικότητας ή λόγω τύχης. Όπως ενα μικρό βραχυκύκλωμα μπορεί να κάψει ενα σπίτι αν δεν επέμβει έγκαιρα ο ηλεκτρολόγος έτσι και ενα μικρό εγκεφαλικό βραχυκύκλωμα καίει εναν εγκέφαλο αν δεν επέμβει ή δεν διαχειριστεί έγκαιρα το πρόβλημα ενας γονέας. Ο "Κέβιν" πιθανότατα θα είχε διαφορετική κατάληξη εαν οι γονείς του είχαν διαφορετική συμπεριφορά απέναντί του, ή αν είχαν ζητησει βοήθεια. Αλλά το σύνολο των πράξεων τουε σε συνδυασμό με τη διαφορετική¨"καλωδίωση" δημιούργησε τον Κέβιν και όπου Κέβιν, βάλε Χίτλερ, Τεντ Μπαντι, Αϊνστάϊν, Τεντυ Ρούζβελτ, Μπιλ Γκέιτς, Πωλ Ποτ, Χερμαν Γκέρινγκ, Αιδ. Τζιμ Τζόουνς και πάει λέγοντας.
Απλά η ενσυναίσθηση (empathy), η ικανότητα να νοιώθεις τύψεις, και να μην βλέπεις τον διπλανό σαν αντικείμενο έχει γενετική βάση. Γενικά, όλοι οι άνθρωποι από βρέφη πρέπει να διδαχτούν κοινωνικές συμπεριφορές, υπάρχουν και κάποιοι στους οποίους δεν πιάνουν αυτά τα μαθήματα. Αν διαβάσεις για διάφορους serial killers θα δεις ότι κάποιοι μπορεί να είχαν τους καλύτερους γονείς και να μεγάλωσαν με ιδανικές συνθήκες. Συχνά παραβλέπουμε τα γονίδια, ίσως γιατί είναι τρομακτικά τα συμπεράσματα.
Έτυχε να τελειώσω χθες το συγκεκριμένο μυθιστόρημα. Πράγματι, είναι πολύ καλό και θέτει αυτά τα ερωτήματα με πολύ εύστοχο τρόπο. Σχετικό με το βιβλίο της Σράιβερ -έχει μάλιστα ομοιότητες στο επίπεδο του μύθου- είναι και το μυθιστόρημα της δικής μας Ιωάννας Καρυστιάνη, "Τα σακιά" (Καστανιώτης 2010). Ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα των τελευταίων χρόνων.
Το μυστικό ήταν δηλαδή μια κακή κίνηση. Επέτρεψε έτσι να αφήσει τον εαυτό της ανυπεράσπιστο από αυτό που η ίδια κατέστησε και βάπτισε ως ανειλλημένο λογαριασμό μιας κακής πράξης. Κακής, επειδή και μόνο κρατήθηκε κρυφή, καθιστώντας έτσι τον εαυτό της παντοτινό ένοχο και εγωιστικά μη αγαπόντα.