Άλλο Canto κι άλλο Κάν' το! Από τον Χρήστο Χωμενίδη

Άλλο Canto κι άλλο Κάν' το! Από τον Χρήστο Χωμενίδη Facebook Twitter
18

Κι ενώ οι άλλοι -οι «μορφωμένοι», οι «πολιτικά πολύπειροι»- σπαταλούσαν όχι το πεντάλεπτο μα το πεντάμηνο της πανελλήνιας διασημότητάς τους διαφωνώντας για το ποιά ακριβώς μορφή πρέπει να λάβει η νέα Κεντροαριστερά, εάν η συγκρότησή της περνάει μέσα απ’τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ και εάν είναι απαραίτητη η ανάδειξη ενός ηγέτη, επικεφαλής, πρώτου μεταξύ ίσων καλύτερα -πολλές γάρ οι αλληλοσυγκρουόμενες ευγενείς φιλοδοξίες- κι ενώ έρεε άφθονη η μελάνη σε άρθρα, τοποθετήσεις, παρεμβάσεις και το κρασί σε συναντήσεις μυστικές ουδέποτε όμως νηστικές, ο Σταύρος Θεοδωράκης προετοιμαζόταν. Ψυχολογικά τουλάχιστον. Αρνούμενοι οι 58 να εκτεθούν στην κρίση των πολιτών, να νομιμοποιήσουν δια της παρουσίας τους στα ψηφοδέλτια μια Φώφη Γεννηματά ή πιθανόν μία Άντζελα Γκερέκου (εγώ, στη θέση τους, θα τις αντιμετώπιζα στα ίσα κι ό,τι ήθελε ας γινόταν), προτιμώντας οι 58 να μείνουν παρατηρητές στις Ευρωεκλογές, δεν ναυάγησαν ως κίνηση. Κόλλησαν απλώς στα ρηχά. Την επαύριο, ο Σταύρος Θεοδωράκης ανακοίνωσε το «Ποτάμι».

Κανονικά τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν θα είχε συμβεί. Δεν θα είχε το περιθώριο να συμβεί. Κανονικά, σε μια κοινωνία που επί τέσσερα συναπτά χρόνια τρώει μπουνιές και κλωτσιές, τα «αστικά» κόμματα σαρώνονται και η Αριστερά –η οποία έχει ιστορικά κατοχυρώσει την ανατρεπτικότητα και το ηθικό πλεονέκτημα- καλπάζει προς το 50%. Ένας ΣΥΡΙΖΑ με στοιχειωδώς καθαρό λόγο, με την ελάχιστη πολιτική νοημοσύνη να μην δίνει το πρωί ραντεβού στα γουναράδικα και το απόγευμα ομιλίες με τον πρόεδρο των βιομηχάνων, θα ήταν προ πολλού ο απόλυτος κυρίαρχος. Δυστυχώς όμως –ή ευτυχώς- ολοένα και περισσότεροι πολίτες συνειδητοποιούν πως η αγραββατοσύνη του Αλέξη Τσίπρα, το αρειμάνιο ύφος της Ζωής Κωνσταντοπούλου και τα «ναι μεν αλλά» των νουνεχών Δραγασάκη και Σταθάκη δεν αρκούν για να γυρίσει η σελίδα. Ολοένα και περισσότεροι στρεφούν το απελπισμένο σχεδόν βλέμμα τους αλλού.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης διαθέτει ως πρόσωπο ξεχωριστά προσόντα για την παρούσα συγκυρία. Είναι από καιρό τηλεοπτικά πασίγνωστος. Διαθέτει ένα ευρύτατο προσωπικό κοινό, που νοιώθει όταν τον παρακολουθεί πως ευαισθητοποιείται και επιμορφώνεται. Το παρουσιαστικό του ενσαρκώνει τον στίχο του Ζαμπέτα «ο πενηντάρης είναι ο νέος της εποχής». Το παρελθόν του δεν έχει καμιά σχέση με κομματικούς σωλήνες και η δημοφιλία του –κανενός η δημοφιλία- δεν έχει προκύψει επειδή κάποιοι βαρώνοι δήθεν των μήντια απλώς τον επέλεξαν και τον επέβαλαν. (Η τελευταία φορά που μια μεγάλη εφημερίδα επιχείρησε να επιβάλει κάποιον ήταν το 2007, όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος διεκδικούσε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Απέτυχε παταγωδώς...)

Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι λαϊκής καταγωγής, επαγγελματικά και επιχειρηματικά αυτοδημιούργητος. Όσοι τον γνωρίζουν προσωπικά –κι εγώ τον ξέρω από την καλή κι απ’την ανάποδη αφού επί χρόνια συνεργαζόμουν στενά με το Protagon- γνωρίζουν ότι παρά το συχνά ονειροπόλο ύφος του, παραμένει απολύτως προσγειωμένος: Υπολογίζει την κάθε του κίνηση, μετράει με το υποδεκάμετρο το συμφέρον, το δικό του και της ομάδας του. Ρισκάρει μεν, δεν επιχειρεί όμως άλματα στο κενό χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Όχι. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν είναι ούτε μποέμ ούτε και χουβαρδάς. Ετούτο δεν προσμετράται απαραιτήτως εναντίον του.

Αναγγέλλοντας χθες το «Ποτάμι», ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε στιγμές ευφυέστατες. Απέφυγε κατ’αρχήν να χρησιμοποιήσει την λέξη Κεντροαριστερά - να καρφώσει γενικά στην πόρτα του την οποιαδήποτε φθαρμένη από την πολύ και κακή χρήση ταμπέλα. Διευκρίνησε ότι δεν θα είναι υποψήφιος για την Ευρωβουλή, αφού «δεν ξέρει καλά-καλά ξένες γλώσσες». Ο αυτοσαρκασμός αποτελεί το σπανιότερο προσόν για τους ημέτερους πολιτικούς. ΄Αλλο βεβαίως που το ευρωψηφοδέλτιο θα έχει –όπως διευκρίνησε- στον τίτλο το όνομά του…

Αντί να εκφωνήσει ένα πομπώδες μανιφέστο, παρέθεσε μία σειρά από συγκεκριμένα προτάγματα, «αιτήματα της κοινωνίας», σε γλώσσα ρέουσα, ικανή να αγγίξει τον μέσο πολίτη. Κάποιος θα τα χαρακτήριζε μοχθηρά κοινοτοπίες. Ο κοινός όμως τόπος, η ευρεία συναίνεση, δεν είναι αυτό ακριβώς που εναγωνίως σήμερα αναζητούμε; Στην επαγγελματική άλλωστε και στην κοινωνική του ζωή, ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν πλασσαρίστηκε ποτέ σαν διάνοια, χαρισματική φυσιογνωμία ή «δια Θεόν σαλός», όπως αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους πολλοί και διάφοροι, από επίδοξους εθνάρχες μέχρι τροφίμους ψυχιατρείων. Ο Σταύρος Θεοδωράκης αρκείται να παρουσιάζεται σαν η καλύτερη εκδοχή του μέσου όρου.

Το πρόβλημα με τον Σταύρο Θεοδωράκη δεν έγκειται στα όσα λέει. Μα στα όσα προτίθεται να πράξει. Εκείνο που εκ πρώτης όψεως μοιάζει να αγνοεί, να αποσιωπά -ή τουλάχιστον να υποτιμά- είναι ότι η πολιτική δεν αποτελεί έναν πόλεμο μεταξύ των λογικών και των παράλογων. Μία σύγκρουση ανάμεσα στο αυτονόητο και στο ανόητο. Στην πολιτική -μας το δίδαξε πρώτος ο Θουκυδίδης- δεν μάχεται το σωστό με το λάθος αλλά το συμφέρον των μεν με το συμφέρον των δε. Όποιος ποτέ αποπειράθηκε να αρθεί υπεράνω των συμφερόντων και απερίσπαστος να φτιάξει έναν κόσμο «από βασιλικό και δυόσμο» όπως το διατυπώνει ο Νίκος Γκάτσος, μιαν Ελλάδα «από χώμα, ήλιο και θάλασσα» όπως χθες το έθεσε ο Σταύρος Θεοδωράκης, είτε ονειροβατούσε είτε παραμύθιαζε τους γύρω του.

Δεν θέλω να είμαι κακόπιστος απέναντι στο «Ποτάμι». Προσδοκώ –όπως όλοι μας- να τρέξει γάργαρο νερό στο βαθύ ρήγμα που έχει ανοίξει στην Ελλάδα. Υπενθυμίζω απλώς στον Σταύρο Θεοδωράκη, και σε όσους θα τον πλαισιώσουν, τον στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη που ευφυέστατα και σκωπτικότατα εκφράζει την αβυσσαλέα απόσταση μεταξύ θεωρίας (ή ρητορείας ή πόζας) και πράξης: «Άλλο το να γράφεις canto κι άλλο να σου λένε “καν’το”.-   

Αρχείο
18

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

13 σχόλια
Εγώ πάλι νομίζω πως ούτε σωτήρας είναι ο άνθρωπος ,ούτε φούσκα.Κάνει μία προσπάθεια να δημιουργήσει ένα πολιτικό μόρφωμα που θα λειτουργεί με βάση τη κοινή λογική,τον κοινό νου,( που τόσο τραγικά απουσιάζει από τους υπάρχοντες πολιτκούς σχηματισμούς εκτός 1-2 εξαιρέσεων), και να αναζητήσει εξεύρεση λύσεων και αντιμετώπισης των μεγάλων προβλημάτων ,χωρίς τοξικές και αδιέξοδες πολικότητες,αριστερός-δεξιός κλπ κλπ..Στην ουσία είνα ένας άλλος τρόπος τοποθέτησης απέναντι στην οδυνηρή υπάρχουσα κατάσταση,ένας άλλος τρόπος σκέψης,ωριμότερος,ευρύτερος ,που υπερβαίνει τα εσκαμμένα,και πιθανότατα αποτελεσματικότερος.Κάτι μου λέει πως θα πάει καλά..μακάρι..Σε αναμονή για την Τρίτη.
Επιτέλους ένα άρθρο και πολλά σχόλια που δεν χειροκροτούν με ενθουσιασμό αλλά και δεν καταδικάζουν την προσπάθεια του Σταύρου Θεοδωράκη.Είναι απίστευτο πώς χάσαμε πάλι το μέτρο και χωριστήκαμε σε ποταμίτες και αντιποταμίτες πριν προλάβει ο Θεοδωράκης να πει ξεκάθαρες κουβέντες για το νέο κόμμα.Ας τον ακούσουμε και μετά να τον κρίνουμε.Ας δούμε τι ακριβώς προτείνει και μετά ας αποφασίσουμε αν είναι ο νέος Σωτήρας ή μια ακόμα φούσκα.
Σταματήστε να πάιζετε σταύρο και βάλτε Μίκυ.Δεν θα αντέξουμε την περαιτέρω αναμονή του στη δημοσιότητα. Ούτε μια εβδομάδα δεν έχει κλήσει που ανακοίνωσε αυτή την "ιδέα" που τώρα βάζει σε εφαρμογή και έχει ήδη μπαγιατέψει.Αν πάλι επιμένετε για σταύρο αντί για Μίκυ, τουλάχιστον παίξτε το Σταύρο από το κλεμμένο όνειρο.Σαν Σταύρο όμως, όχι σαν Ορφέα, Προμιθέα, ή όπως αλλιώς τον λένε.
Νομίζω πως οι ουρές στα συσσίτια, οι 1,5 εκ. άνεργοι και η χειμαρρώδης επέλαση του νεοφιλελευθερισμού δεν επιλύονται με φρου-φρού και αρώματα ούτε με πολιτική τύπου life style. Γιατί φοβόμαστε σ'αυτήν την χώρα την πολιτική; Γιατί κρυβόμαστε πίσω από απολιτίκ ενέργειες;
Στεναχωριέμαι και εγώ για τον Μπίστη αλλά μπορεί να αναγνωρίσει άμεσα το νέο και άφθαρτο που αναζητά συνεχώς για να διαπρέψει, ώστε να ασχοληθεί με χαρά με το βάψιμο πεζουλιών, τις αμέριμνες βόλτες με τον Άρη και το Σταύρο σε μια όμορφη και ερωτεύσιμη Αθήνα χωρίς σκουπίδια στο Λυκαβητό και το Κολωνάκι παρατηρώντας με ανθρωπολογικό και τουριστικό ενδιαφέρον τους άστεγους, τους εθισμένους τους εμπόρους και τις πόρνες, φωτογραφίζοντας "δυνατά" στιγμιότυπα και καμιά φορά όταν τον πνίγει το άδικο για τον άτιμο αυτό κόσμο να ανάβει κανένα ρεσό για να διαμαρτυθεί σιωπηρά όπως άλλωστε αξίζει στο πολιτικό πολιτισμό του. Πολιτική χωρίς πολιτικοποίηση. Προσπαθούν με μανία, αλλά δυστυχώς για αυτούς και ευτυχώς για εμάς τους φτύνει η ίδια η πραγματικότητα που δεν μπορούν να την αγγίξουν γιατί απλά δεν συμπονούν
Ρε μανία που 'χουν κάποιοι τον τελευταίο καιρό να σπάσουν αυγά.Μέχρι κι ο Σαμαράς λέει τα σπάει.Και εκεί που κάνουν να τα σπάσουν,λες και είναι ομώνυμα τα ρημάδια κι απωθούνται.Εν τω μεταξύ,τα μόνα που 'χουν σπάσει είναι τα δικά μας @@.
Που είδες να σπάνε αυγά;Ρίζες γενικά ακούω να σπάνε μια ζωή σε αυτή τη χώρα.Ριζοσπαστικός ο ένας, ριζοσπαστικός ο άλλος, κι ο Ριζοσπάστης να κυνηγάει αναγνώστες (να τους σπάσει τις ρίζες).Ας περιμένουμε τουλάχιστον να δούμε τι θα κατεβάσει... το ποτάμι πρώτα.
δεν είδα ονειροπόληση εγω στο όπως το έθεσε ο Θεοδωράκης και ως άνθρωπος αυτοδημιούργητος οπως λέτε είχα δεδομένο οτι ξέρει τη διαφορά μεταξύ πολιτικής πράξης και θεωρίας! το αν θα πετύχει εξαρτάται από το πόσοι άλλοι ειναι δεσμευμένοι σ αυτήν την πράξη ή θέλουν να τη στηρίξουν και εκεί δεν είναι το πρόβλημα αυτής της κίνησης αλλά όλης της χώρας
Στα σοβαρά τώρα. Κε Χωμενίδη μου έλειψαν πολύ τα κείμενα σας από το protagon. Χάρηκα πολύ όταν σας ξαναβρήκα εδώ.Γενικά συμφωνώ με όσα γράφετε με μια μικρή ένσταση. Εγώ πιστεύω ότι όντως αυτή τη στιγμή διεξάγεται "μία σύγκρουση ανάμεσα στο αυτονόητο και στο ανόητο" στη χώρα μας. Για μένα είναι ζωτικής σημασίας να αυξηθούν οι φωνές που απαιτούν το αυτονόητο. Όχι το ιδανικό. Το Αυτονόητο.Για την κίνηση του Κου Θεοδωράκη δεν έχω ακόμα άποψη αφού δεν έχω δει ποιους κατεβάζει.Αυτά που διάβασα μου άρεσαν, αλλά ελάχιστη σημασία έχουν οι διακηρύξεις.Θα περιμένω...
Συμφωνώ απολύτως με τον προλαλήσαντα. Ο κος Χωμενίδης έχει δίκιο όταν λέει ότι στη πολιτική δεν υπάρχει σύγκρουση λογικού - παράλογου αλλά συμφερόντων, όμως στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι απλά πολιτικό. Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή υπάρχει όντως σύγκρουση λογικού - παραλόγου που δεν αφορά μόνο τη πολιτική αλλά πρωτίστως τη νοοτροπία. Ο Έλληνας πρέπει πρώτα να μάθει να διαχειρίζεται την πολιτική με λογικούς όρους και να την αντιληφθεί όντως σαν μια σύγκρουση συμφερόντων και όχι σαν δόγμα που κατέχει την απόλυτη αλήθεια ή πόλεμο μυστικών λεσχών που θέλουν να κυριαρχήσουν στο πλανήτη.Από αυτή την άποψη κινήσεις σαν του κου Θεοδωράκη είναι χρήσιμες, κατά τη ταπεινή μου γνώμη. Δυστυχώς πρέπει να ξεκινήσουμε από το αυτονόητο, έχουμε πέσει πολύ χαμηλά...