Ο Παύλος Χαϊκάλης και η καμαρίλα. Από τον Χρήστο Χωμενίδη

Ο Παύλος Χαϊκάλης και η καμαρίλα. Από τον Χρήστο Χωμενίδη Facebook Twitter
13

 

Ας υποθέσουμε ότι τοποθετούσα τον εαυτό μου στην λαϊκή –πατριωτική κατά τους ηγέτες της- Δεξιά. Ότι ο εθνικόφρων λόγος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» με συγκινούσε, τα σενάρια περί υποδούλωσης της χώρας μας στο «4ο Ράιχ» μού φαίνονταν πειστικά, ο δυναμισμός του Πάνου Καμμένου με συνέπαιρνε, οι κορώνες του με δονούσαν. Παράλληλα όμως ήμουν άνθρωπος με κάποια πείρα ζωής, με γνώση –αν μη τι άλλο- της πιάτσας. Περήφανος στον δρόμο προς την κάλπη, θα έπαιρνα ανά χείρας τα ψηφοδέλτια. Και τότε θα ανακάλυπτα (εάν δεν το είχα πληροφορηθεί νωρίτερα από τα ραδιόφωνα, τα μπλογκ και τα τηλεοπτικά πρωινάδικα) ότι υποψήφιος του κόμματός μου για την Περιφέρεια Αττικής είναι ο Παύλος Χαικάλης!

 

«Αυτό σε μάρανε;» θα με ρωτήσετε. «Ο Παύλος Χαϊκάλης, στο κάτω-κάτω, εντάχθηκε από τους πρώτους στο κόμμα με έβλημα τον γλάρο. Δεν είναι δε ούτε προιόν του κομματικού σωλήνα ούτε γκόλντεν μπόυ ούτε ανεπάγγελτος διαδρομιστής. Έχει υπηρετήσει επί δεκαετίες στο σανίδι, έχει καταξιωθεί στη συνείδηση του κοινού, έχει χορτάσει το χειροκρότημα. Εισήλθε στην πολιτική εκ περισσεύματος και όχι εξ υστερήματος ψυχής...» Καμιά αντίρρηση. Ο Παύλος Χαϊκάλης ενσαρκώνει τον Έλληνα της διπλανής πόρτας, τον «έξω καρδιά», τον κιμπάρη, τον τίμιο, με το πηγαίο αίσθημα δικαιοσύνης. Αλλά Περιφερειάρχης; Περιφερειάρχης;

 

Σε ένα μολιερικής εμπνεύσεως όνειρο, φαντάζομαι τον Παύλο Χαϊκάλη (ή τον εαυτό μου, στην θέση του) να εκλέγεται. Κι αφού κοπάσουν οι ουρανομήκεις πανηγυρισμοί, να εγκαθίσταται στο καινούργιο του γραφείο. Να βρίσκεται αίφνης αντιμέτωπος με εκατοντάδες φακέλους, εισηγήσεις, εκκρεμή αιτήματα και επείγοντα ζητήματα. Και τότε μόλις να συνειδητοποιεί ότι δεν έχει διοικήσει ποτέ όχι έναν οργανισμό-μαμούθ σαν την Περιφέρεια Αττικής αλλά ούτε καν κοινότητα λίγων δεκάδων κατοίκων. Ότι το κυβερνάν τού είναι ως τέχνη πρωτόγνωρο και ως επιστήμη παντελώς άγνωστο. Τον φαντάζομαι να ιδρώνει, να λύνει πανικόβλητος την γραββάτα του και σαν τον ναυαγό να τείνει χείρα βοηθείας σε θεούς και ανθρώπους. «Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, έδωσαν το τιμόνι στο κωμικό παιδί.!»

 

«Μα ο Χαϊκάλης, βρε χαζούλη, δεν πρόκειται να εκλεγεί…» θα με καθησυχάσετε.

 

Και όμως: Έχω δει -κατά τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια που παρακολουθώ την πολιτική επικαιρότητα- ανθρώπους με προσόντα ανάλογα, ή και λιγότερα, όχι απλώς να εκλέγονται πανηγυρικά αλλά και να καταλαμβάνουν τις πιο νευραλγικές θέσεις. Αγωνιώντας να μην προδοθεί η βαθιά ασχετοσύνη τους, να παίρνουν ένα σοβαροφανές ύφος και να σταυρώνουν ηγεμονικά τα χέρια πάνω στο μπλέηζερ με τα χρυσά κουμπιά. Ή να σηκώνουν τα μανίκια και να προσποιούνται πως δουλεύουν, πιο μαστροχαλαστές κι από τον Ντένις τον Τρομερό.

 

Έχω δει φουσκωμένους ασκούς, πομπώδη μηδενικά, τύπους και τύπισσες που δεν θα τους εμπιστευόμασταν ούτε για διαχειριστές στην πολυκατοικία να διαχειρίζονται τα δημόσια πράγματα και να λαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις, οι οποίες επηρεάζουν –καταστροφικά συνήθως- το μέλλον όλων μας. Πριν από τα μνημόνια μάλιστα, εκείνοι οι λεμέδες αποστρατεύονταν ως ευδοκίμως υπηρετήσαντες την πατρίδα, με όλες τις τιμές και τις συντάξεις…

 

«Ο λαός τους ψήφισε!» θα πείτε. Και αν είστε γνώστες των Γραφών και ελαφρώς υπερόπτες, θα μου κοτσάρετε σαρκαστικά και την φράση του Αποστόλου Παύλου: «Τοιούτος γαρ ημίν έπρεπεν Αρχιερεύς». «Τέτοιοι είμαστε» σε απλά ελληνικά «τέτοιους εκλέγουμε…»

 

Η κρίση ωστόσο –και η κρίση του λαού ακόμα, που είναι υποτίθεται φωνή Θεού- επιδέχεται κριτική. Εάν μία σεβαστότατη μερίδα συμπολιτών μας ψηφίζει συστηματικά ανθρώπους οφθαλμοφανέστατα ακατάλληλους για τα αξιώματα που διεκδικούν, εμείς οφείλουμε να το καυτηριάζουμε. Αν μη τι άλλο.

 

«Να επιλέγουμε, δηλαδή, μονάχα επαϊοντες; Τεχνοκράτες;» «Μα εάν εκλέγετε άσχετους, τότε είναι που θα σας κυβερνούν οι τεχνοκράτες!» απαντάω.

 

Επανέρχομαι στο κωμικοτραγικό σενάριο της ανάδειξης του Παύλου Χαϊκάλη (ή του εαυτού μου –επαναλαμβάνω- στη θέση του) σε Περιφερειάρχη Αττικής: Πελαγωμένος, πνιγμένος σε ένα -εν πολλοίς ακατανόητο-χαρτομάνι, σε ποιους θα αποτανθεί για να τον σώσουν; Στους τεχνοκράτες. Στους «ειδικούς συμβούλους, οι οποίοι θα προθυμοποιηθούν να φέρουν εις πέρας τη δουλειά, να βγάλουν δήθεν τα κάστανα από τη φωτιά. Κι έτσι ο ίδιος θα καταντήσει –θέλοντας και μη- βιτρίνα για τις αποφάσεις και τις πράξεις κάποιων άλλων. Άλλοθι και εξιλαστήριο θύμα ανθρώπων που έχουν μάθει να δρουν στη σκιά. Να επωφελούνται τα μέγιστα και να ευθύνονται στο ελάχιστο.

 

 Η «καμαρίλα» -όπως την ονόμαζαν παλιά- η οποία κυβερνάει «αντ’αυτού», είναι φαινόμενο παγκόσμιο και διαχρονικό. Από τον Λουδοβίκο τον 16ο , ο οποίος ήταν τόσο ξεκομμένος από ό,τι συνέβαινε στην ίδια του τη χώρα, ώστε ενώ ξεσπούσε η Γαλλική Επανάσταση έγραφε στο ημερολόγιο του πως επιτέλους, στις 14 Ιουλίου 1789,  ξεκίνησε η περίοδος του κυνηγιού. Μέχρι τον Τζωρτζ Μπους τον νεότερο,  που ενημερώθηκε για την πτώση των Δίδυμων Πύργων αργότερα από τον μέσο Νεοϋορκέζο. Για να μην αναφερθώ σε ελληνικά παραδείγματα. 

 

Η «καμαρίλα» φυσικά δεν έχει ιδεολογία –τι να την κάνει;- ούτε και την ελάχιστη συνέπεια. Τρυπώνει όπου οσμίζεται πλούτο και δύναμη κι αποχωρεί εγκαίρως, με ελαφρά πηδηματάκια, μόλις το πλοίο αρχίσει να μπάζει νερά. Προτού καν ψυχανεμιστεί ο πολιτικός της προϊστάμενος ότι έχει ξεκινήσει η αντίστροφή του μέτρηση.

 

Με την «καμαρίλα» συμβαίνει ό,τι και με τον καρκίνο. Η καλύτερη θεραπεία είναι η πρόληψη. Ο μόνος τρόπος να την αποφύγεις είναι να μην εκλέγεις αδύναμους ή άσχετους ηγέτες.

 

Όσο συμπαθής και αν σάς είναι κάποιος υποψήφιος, όσο κι αν συμφωνείτε με τις απόψεις του και με το πνεύμα του όπως το ξετυλίγει από τα ΜΜΕ, πριν τον ψηφίσετε αναρωτηθείτε τα εξής: Θα μπαίνατε στο αυτοκίνητο που θα οδηγούσε για να σας πάει κάπου όχι με gps αλλά συμβουλευόμενος τον χάρτη; Θα του αναθέτατε τη φροντίδα των παιδιών σας για μια ολόκληρη μέρα; Θα του εμπιστευόσασταν έναν μισθό σας;

 

Εάν η απάντηση είναι αρνητική, μην τον ψηφίσετε. Αγαπάτε τον όσο θέλετε, πηγαίνετε στις παραστάσεις του, διαβάζετε τα βιβλία του, απολαμβάνετε τον στην τηλεόραση. Όμως μην τον ψηφίσετε.

 

Κι εκείνον θα γλιτώσετε απ’το να γίνει το κορόιδο της τράπουλας. Κι εμάς από τα ακόμα χειρότερα όσων ήδη ζούμε…-   

 

 

Αρχείο
13

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

9 σχόλια
Θαυμασια τα γραφεις,αγαπητε.Οτι ακριβως επισημαινεις ,ισχυει.Δεκαδες "καλλιτεχνες",προβεβλημενοι μεν και αγαπητοι,πλην ολοκληρωτικα αδαεις περι τα κοινα και το "διοικειν",εκλεγονται συνεχως σε διαφορα δημοσια αξιωματα,με βαση την αρχη"αυτο το καλο παιδι ξερουμε(απο την τηλεοραση,αυτο ψηφιζουμε".Οπως ειναι φυσικο οχι μονον δεν παραγουν εργο,αλλα η εκαστοτε "καμαριλλα"αλωνιζει ασυδοτα.Το προβλημα ειναι παλιο,και εξαιρετικα δυσκολα αντιμετωπισιμο.Διοτι αλλη θεραπεια ,σε δημοκρατικα καθεστωτα,περαν απο το οτι πολιτες (εκλεγοντες και εκλεγομενοι)πρεπει να ειναι μονον οι εχοντες "μετελθει υψηλης Παιδειας",εγω δεν γνωριζω.
Το σκεπτικό που καταλογίζει στον Χαϊκάλη ακαταλληλότητα λόγω ελλείψεως εμπειρίας περί το κυβερνάν μου θυμίζει το σκεπτικό εργοδοτών που απορρίπτουν υποψήφιους εργαζόμενους λόγω ελλείψεως προυπηρεσίας . Το επιχείρημα αυτό έχει βέβαια κάποια αξία , η οποία όμως είναι σχετική , δεδομένου ότι συνιστά μάλλον σφάλμα λογικό ( λήψη του ζητουμένου ) : πώς θα αποκτήσει ο νέος πολιτευτής /εργαζόμενος εμπειρία , άρα πώς θα γίνει κατάλληλος , εάν δεν του εμπιστευτείς τη θέση / το αξίωμα ; Η χωρίς άλλο αποδοχή αυτής της λογικής οδηγεί στην ανακύκλώση των ίδιων και των ίδιων έμπειρων παλαιών προσώπων , με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το κριτήριο λοιπόν για μένα είναι , 1) οι προσωπικές περγαμηνές , καθώς και 2) οι πολιτικές πράξεις και θέσεις εκάστου υποψήφιου , μπορούν να προδιαγράψουν με μεγάλη πιθανότητα ότι θα έχει θετική συνεισφορά στις δημόσιες υποθέσεις που θα αναλάβει , με τη βοήθεια και των οπωσδήποτε απαραίτητων συμβούλων καθώς και της συν τω χρόνω οπωσδήποτε αποκτηθησόμενης εμπειρίας ; ( Παρεμπιπτόντως , κατ΄εμέ ο Χαϊκάλης είναι απορριπτέος επειδή δεν πληροί το στοιχείο 2 .)
Δυστηχως αυτη ειναι η πραγματικοτητα.Ενας καταπληκτικος ανθρωπος της διπλανης πορτας ΄΄δικος μας''' σπουδαιος ηθοποιος γιατι παει να καψει ολα αυτα?Επειδη η πολιτικη δεν ειναι ποδοσφαιρο για να μπορει να γινουν τοσο μεγαλες εκπληξεις ξερουμε ολοι οτι δεν προκειτε να εκλεγει.Και ευτυχως ειλικρεινα πρωτα για τον ιδιο γιατι για εμας οποιος και να εκλεγει δεν θα προσφερει και το τεραστιο εργο.Και αιτια βεβαια εκτος απο τον ιδιο ειναι το πολιτικο μας συστημα που δεν δεινει στην τοπικη αυτοδιοιηκηση ειτε δημοι ειτε περιφερειες τις δυνατοτητες που εχουν αναγκη για να διοικησουν.Και δεν ειναι μονο τα χρηματα ειναι η ελλειψη κυριως αρμοδιοτητων.Ευχαριστω για τη φιλοξενια.
Δεν κατάλαβα... ενοχληθήκατε;;; Τις ίδιες, πάνω-κάτω, αοριστίες και μ@^@κίες λέει και υποστηρίζει και ο Σταύρος Θεοδωράκης. Μάλιστα η δική του περίπτωση είναι χειρότερη γιατί με τίποτα δεν περιμέναμε να τις ακούσουμε και από εκείνον. Είναι νωρίς θα μου πείτε. Εντάξει αλλά κάποια πράγματα φαίνονται από την αρχή τους...
Άσχετα με την καταλληλότητα του κου Χαϊκάλη για τη θέση του περιφερειάρχη, δε νομίζω να εμπιστευόμουν το μισθό μου ή, ακόμη χειρότερα, τα παιδιά μου στον κύριο Σγουρό, όχι για μια ημέρα, αλλά ούτε και για μια ώρα ... Βέβαια, πολύ φοβάμαι, σε κανέναν από τους υπολοίπους ...
Εδώ ήταν ο Άκης υπουργός Άμυνας, ο Χαϊκάλης τουλάχιστον θα ήταν κάτι αντίστοιχο του Ψωμιάδη στην Αθήνα. Εκτός αν θεωρείς τον Ψωμιάδη σοβαρότερο του Χαϊκάλη αγαπητέ Χρήστο. Πέρα απ' τη πλάκα συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο σου. Και είμαι σίγουρος ότι αυτούς που ψηφίζουμε δεν θα τους εμπιστευόμασταν ούτε να μας οδηγήσουν κάπου με χάρτη, όπως λες, αλλά για τη διακυβέρνηση της χώρας θεωρούμε πως είναι καλοί. Και αυτό εμένα μου δείχνει ότι οι έλληνες παίρνουμε τη μοίρα της χώρας μας στη πλάκα, της δινουμε λιγότερη αξία απ' ότι στο μαγαζί μας, το οποίο σίγουρα ποτέ δεν θα εμπιστευόμασταν στον κάθε Χαϊκάλη. Ένας απ' τους λόγους που συμβαίνει αυτο είναι που πάντα θεωρούσαμε το κράτος μας υπό κηδεμονία, απ' την επανάσταση κι έπειτα πότε μας πρόσεχαν οι γάλλοι, πότε οι άγγλοι, μετά οι αμερικάνοι κι εσχάτως οι γερμανοί. Και μας αρέσει να τους βρίζουμε όταν αποφασίζουν για εμάς αλλά όταν έρχεται η ώρα να αποφασίσουμε εμείς, εκλέγουμε Χαϊκάληδες...
Εξαιρετικό κείμενο και προσυπογράφω!Βεβαίως, οι πιθανότητες να μας κατσικωθεί ο κ. Χαϊκάλης είναι σαφώς λιγότερες από τη συνέχιση της κατοχής του θώκου από τον κ. Σγουρό, ο οποίος προηγείται εις τας δημοσκοπήσεις και μάλλον εμπίπτει στην κάτωθι περιγραφή από το κείμενο του κ. Χωμενίδη: "Έχω δει φουσκωμένους ασκούς, πομπώδη μηδενικά, τύπους και τύπισσες που δεν θα τους εμπιστευόμασταν ούτε για διαχειριστές στην πολυκατοικία να διαχειρίζονται τα δημόσια πράγματα και να λαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις, οι οποίες επηρεάζουν –καταστροφικά συνήθως- το μέλλον όλων μας."Ή μάλλον λάθος: είναι ο ορισμός της πασοκο-καμαρίλας. Και ας μην ξεχνάμε πως ήταν υπεύθυνος για την "εθνική εποποιία" της άρσης βαρών, που ανάλογό της είχαν μόνο κάτι Βουλγαρίες και Ανατολικές Γερμανίες.Με απλά λόγια: μονά-ζυγά χάνουμε.
Αντί να πετάς τυφλά την χολή σου, θα σου πρότεινα να πας να παρακολουθήσεις κάποιο συμβούλιο της περιφέρειας. Θα καταλάβεις γιατί τον Σγουρό τον υποστηρίζουν πολλοί κομματικοί αντίπαλοι. Ξέρει το αντικείμενό του όσο λίγοι (οι αντίπαλοί του αν βγούν θα χρειαστούν 1 θητεία να μάθουν τα μισά). Στην ομοσπονδία Άρσης Βαρών ήταν μέχρι το 96, το "κακό" που έκανε ήταν να φέρει και να ελληνοποιήσει τον Πύρρο Δήμα ενώ ήταν και αντιπρόεδρος της παγκόσμιας ομοσπονδίας. Καμία σχέση με το φιάσκο του 2004. Στο Πασοκ δεν θέλουν να τον δουν ούτε ζωγραφιστό γι 'αυτούς που ξέρουν, ενώ εσυ υποψιάζομαι ότι για να ρίξεις τέτοια τσάμπα χολή, δεν θα είσαι απλά βαμμένος, αλλά κάτι παραπάνω από κομματόσκυλο. Δεν είμαι ούτε Πασοκ ούτε έχω σχέση με τον Σγουρό. Αλλά είναι κρίμα για τους λίγους ικανούς που έχουμε να γράφουμε τέτοιες ατεκμηρίωτες αηδίες. Κατά τα άλλα συμφωνώ με το άρθρο, η επιλογή του Χαικαλη μόνο για γέλια και για κλάματα είναι είναι.
Εξαιρετικό το λιβελογράφημά σας,εξαιρετικό πραγματικά.Και τώρα θα ήθελα μια απάντηση στο ερώτημα αν τελικά ικανός για Περιφερειάρχης είναι κάποιος που έχει ήδη διοικήσει κάπου,κάπως,κάποτε.Να σας θυμήσω ότι ο Κώστας Σημίτης είχε το παρατσούκλι "ο συρταράκιας" και είχε διοικήσει κάπου,κάπως,κάποτε πριν γίνει πρωθυπουργός.Και ο Ψωμιάδης διοικούσε και ξαναδιοικούσε κάπου,κάπως,κάποτε.Μην βιαστείτε λοιπόν να μου απαντήσετε.Ποσώς με ενδιαφέρει ο κύριος Χαϊκάλης και το κόμμα που εκπροσωπεί όπως ποσώς με ενδιαφέρουν πλέον και τα υπόλοιπα κόμματα.Αυτό με κάνει απολίτικο,αντικοινωνικό,αδιάφορα ή απλά υποψιασμένο;Τελειώνοντας,πάντα πιστεύω ότι οι άνθρωποι που εξουσιάζουν καλύτερα απο όλους, είναι αυτοί που δεν είναι προορισμένοι να εξουσιάσουν κανέναν.Γιατί το μυαλό τους είναι καθαρά ισορροπημένο.
Περα απο τους συναισθηαμτισμους και τα κινηματογραφικα σεναρια με "χαρισματικους" ηγετες, οι χωρες και οι πολεις χρειαζονται ανθρωπους που γνωριζουν το αντικειμενο τους. σ αυτο πασχει κατα κορον η Ελλαδα. Π.χ ανθρωποι που δεν εχουν βγαλει το γυμνασιο, διοικουν δημοσιους οργανισμους επειδη ειναι κομματοσκυλα.Η διαφορά μας με την Ευρωπη δεν ειναι ουρανοκατεβατη...σε κατι τετοια έγκειται...ΥΓ Τρομερη η συγκριση Σημιτη και Ψωμιαδη. Φανταζομαι τα προσοντα και οι περγαμηνες δε σας λενε κατι...για σας ειναι το ιδιο. Γι αυτο βουλιαξαμε...