"Θα ζήσω την ουσία"

"Θα ζήσω την ουσία" Facebook Twitter
Κρις Μακάντλες( Christofer McCandless). Γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου του 1968 στη Βιρτζίνια και πέθανε στις 19 Αυγούστου 1992 στην Αλάσκα. Ένας έξυπνος και πολυσχιδής έφηβος σύμφωνα με τις περιγραφές ανθρώπων που τον γνώρισαν από κοντά. Αμφισβητεί από νωρίς τον συμβατικό τρόπο ζωή των γονιών του. Αισθάνεται αηδία για την καριέρα και το κυνήγι του χρήματος
7

"Θα ζήσω την ουσία" Facebook Twitter
Τελειώνει το κολέγιο με άριστα το καλοκαίρι του 1990. Αυτή είναι η τελευταία φορά που θα τον δουν οι δικοί του άνθρωποι. Μοιράζει τις οικονομίες του, αλλάζει το όνομα του σε Alexander Supertramp και διασχίζει τις ΗΠΑ με ένα Datsun από το Μεξικό μέχρι την Αλάσκα. Ήταν εξοπλισμένος μόνο με τα απαραίτητα χωρίς να λαμβάνει τις κατάλληλες προφυλάξεις.

 

Αφιερωμένο σε όλες τις σύντομες, αξέχαστες ζωες 

 

Να περπατάς μονάχος σου στους δρόμους του μυαλού σου, είναι μια εμπειρία όμορφη και τόσο κοντινή, που απορείς πώς δεν περπάτησες πιο πριν, τόσο κοντά και τόσο μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό. Και υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν το έχουν κάνει αυτό, που αναρωτιέσαι, αν δεν τους το έφερε η ζωή, ή αν δεν έχουν δρόμο στο μυαλό τους.

 

"Θα ζήσω την ουσία" Facebook Twitter
28 Απριλίου 1992: Αρχίζει την τελευταία του περιήγηση στην Αλάσκα, διαμέσω του "μονοπατιού του Πανικού" και διασχίζοντας τα νερά του επικίνδυνου ποταμού Τεκλανίκα. Είχε μαζί του μόλις 4,5 κιλά ρύζι, ένα τουφέκι και τα αγαπημένα του βιβλία, αλλά όχι πυξίδα ή χρήματα.

 

 Έχεις περπατήσει ποτέ μονάχος σου παραμιλώντας επί ώρες ό,τι σου ‘ρχεται; Καν’ το και θα δεις τον εαυτό σου να ορθώνεται, ν’ αποκτά το μεγαλείο, που όπως φαντάζεσαι αόριστα, έχει ο άνθρωπος.

 

"Θα ζήσω την ουσία" Facebook Twitter
Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1992 μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο, σκουριασμένο λεωφορείο της γραμμής 142 (έκτοτε "Μαγικό Λεωφορείο" και σημείο προσκυνήματος θαυμαστών) το οποίο έγινε η τελευταία του κατοικία θα βρεθεί νεκρός. Σύμφωνα με τους γιατρούς είχε πεθάνει 18 μέρες νωρίτερα από έλλειψη τροφής. Είχε προλάβει να γράψει την λέξη “sos” στη μια πλευρά του λεωφορείου. Κάτι που έδειχνε ότι είχε πλήρη συναίσθηση του τέλους τους

 

Θ’ ακούσεις τα συναισθήματά σου να βγαίνουν στον αέρα, να τρέχουν με καταπληκτική ταχύτητα, για να φτάσουν στον ήλιο, στο φεγγάρι, στ’ άστρα. Να φτάσουν ίσως, σε μια ανθρώπινη ύπαρξη  που τυχαία ή σκόπιμα σ’ ακούει. Μετά αισθάνεσαι πως θέλεις να πετάξεις ή να ονειρευτείς. Καθαρίζεις αυτή την ουσία που λέγεται φαιά, απ’ τις πευκοβελόνες που παρασύρθηκαν ως εκεί απ’ τον αέρα της ζωής.

 

"Θα ζήσω την ουσία" Facebook Twitter
Το άρθρο του δημοσιογράφου Τζον Κρακάουερ «Death of an innocent» στο περιοδικό Outside, είναι η βάση για το best seller «Into the Wild» που θα γράψει αργότερα βασισμένο στην ιστορία του. Το επιτυχημένο βιβλίο θα διχάσει την κοινή γνώμη. Ο Κρακάουερ θα μπλέξει την πραγματικότητα με την φαντασία για να κάνει ακόμα πιο συναρπαστική την ιστορία του Μακάντλες.

 

Πως ήμουν λοξός σε σχέση με τους άλλους το ΄χα σίγουρο. Το πρόβλημα όμως και το μεγάλο ερώτημα ήταν το εξής:

 Να μείνεις αυτό που είσαι ή να μην μείνεις; Να είσαι ο περίεργος ή ο φυσιολογικός τύπος; Σα να λέμε να ζήσεις ή να ψοφήσεις; Είναι όμως και το άλλο. Εντάξει να ζήσεις. Να ζήσεις την ουσία. Ποιος θα σε συντροφέψει όμως; Υπάρχει αυτός; Κι αν υπάρχει θα τον βρεις; Πόσο θα ψάξεις; Μέχρι πότε; Μέχρι να σβήσει η ελπίδα και χάσεις πια το τρένο με τους άλλους, χάσεις δηλαδή ό,τι άρπα-κόλλα δεν ήθελες να πάρεις; Κι αν πεις «Χαλάλι» κι οι άλλοι δε σε δουν ή δε σε καταλάβουν;

 

"Θα ζήσω την ουσία" Facebook Twitter
Ο Σον Πεν θα βασιστεί στο βιβλίο και θα σκηνοθετήσει το επιτυχημένο φιλμ «Into the Wild» το 2007, τοποθετώντας την ιστορία του ήρωα αρκετά κοντά στις πραγματικές της διαστάσεις.

 

 Κι όμως! Την ελπίδα δεν θα χάσω, το σύντροφο θα βρω, θα ζήσω την ουσία, θα βρω τον δρόμο τον καινούριο και θα τον περπατήσω. Κι αν’ είναι ο δρόμος ο σωστός, θα με ακολουθήσουν. Και τέλος θα δικαιωθώ. Και τώρα; Τι θα γίνει; Τι θα κάνω; Μπορείς να μου πείς;

 

"Θα ζήσω την ουσία" Facebook Twitter
[Φωτ.:O Mc Candless στο Σιατλ την εποχή που πήγαινε στο πανεπιστήμιο]... Το 2010 η 29χρονη θαυμάστρια του Μακάντλες, Κλερ Άκερμαν χάνει την ζωή της στα ορμητικά νερά του ποταμού Τεκλανίκα στην προσπάθεια της να ακολουθήσει την διαδρομή του.

 

 Αυτά γύριζαν στο κεφάλι μου σα σβούρα…

 

"Θα ζήσω την ουσία" Facebook Twitter
[Κάρτα του Μc Candless λίγο καιρό πριν φύγει για την Αλάσκα]...Τι ήταν τελικά ο Κρις Μακάντλες; «Ένα βουτυρόπαιδο που αγνόησε τους κινδύνους και έγινε ήρωας στο μυαλό ενός δημοσιογράφου» όπως έγραφαν έξαλλοι αναγνώστες στο περιοδικό Outside;Ο ίδιος σε μια διακήρυξη Ανεξαρτησίας είχε γράψει:" Ένας ταξιδευτής, ο οποίος το μόνο σπίτι που γνωρίζει είναι ο δρόμος. Αφοσιωμένος σε έναν αγώνα εξόντωσης του απατηλού εαυτού του --Κρις Μακάντλες "Όλα είναι δρόμος"

 


 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μίλτου Πρωτογερέλλη «Αυτά που Πρόλαβα…» εκδόσεις Ύψιλον. Ανακάλυψα το βιβλίο και τον συγγραφέα τυχαία πέρσι το καλοκαίρι όταν ένα απόγευμα καθώς περπατούσα στον δρόμο  μπήκα στην αυλή του Μουσείου Εξορίστων για να δω τι συμβαίνει. Αυτό που γινόταν ήταν η ετήσια εκδήλωση που έκαναν οι γονείς της Καίτης και του Μίλτου Πρωτογερελλή στην μνήμη των παιδιών τους. Το Δεκέμβριο του 1987, ένας ταξιτζής, βγαίνοντας αντικανονικά από την Σκιάθου στην Πατησίων, συγκρούστηκε με μια μοτοσικλέτα, τραυμάτισε θανάσιμα τον Μίλτο, 26 χρονών και την αδερφή του Καίτη, 30 χρόνων. Ο πατέρας των παιδιών ανακάλυψε τα κείμενα του Μίλτου στο δωμάτιο του μετά το θάνατο του. Δεν ήξερε ότι έγραφε. Ο Νίκος Ντόκας γράφει στην Ελευθεροτυπία τον Ιούνιο του 1995: « Ο Μίλτος Πρωτογερελλής σκοτώθηκε το Δεκέμβρη του 1987 και ήταν μόλις 26 ετών. Τα περισσότερα από τα κείμενα που φιλοξενούνται σε τούτο τον τόμο γράφτηκαν λίγους μήνες πριν. Είναι κείμενα πρώτης γραφής. Αδούλευτα, που λέμε. Κι όμως στα κείμενα αυτά, που συχνά δίνουν την εντύπωση ημερολογιακών καταχωρίσεων, ο αναγνώστης ανακαλύπτει τον ταλαντούχο συγγραφέα. Γιατί μόνο στην πρώτη γραφή μπορείς να δεις πόσες σπίθες πετάει ταυτόχρονα ένα μυαλό και πόσες από αυτές και πως προφταίνει το χέρι να καταγράψει». Αυτό που μου έμεινε περισσότερο όμως από εκείνο το απόγευμα, πέρα από το βιβλίο που μας χάρισαν, ήταν το κουράγιο αυτών των δυο γονιών. Το πώς  ο άνθρωπος βρίσκει την δύναμη να συνεχίσει να ζει ακόμα και αν του έχει συμβεί το χειρότερο: Να χάσει τα δυο μοναδικά παιδιά του.

 

 

7

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

6 σχόλια
ενδεχομένως το ύφος του ρεπορταζ να παρασέρνει και να παραπέμπει σε θαυμασμό, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να μείνει κανείς σε αυτόν.νομίζω πως η ιστορία του McCandless προσφέρεται για γόνιμο προβληματισμό πάνω στο απίστευτα αντιφατικό φαινόμενο που λέγεται ανθρώπινη φύση, και ιδίως την σύγκρουση με τον εαυτό μας, με τη φύση και την κοινωνία.την δε ταινία την βρήκα εξαιρετική, και την ίδια θεματολογία αγγίζει και το Walden του Thoreau εξίσου επιτυχημένα κατα την γνώμη μου.
Δε θέλω να γίνω κακός, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό που έκανε είναι άξιο θαυμασμού. Έκανε μια επιλογή, να απομονωθεί από το ανθρώπινο είδος και να ζήσει ως ερημίτης, ως αγρίμι, όπως θέλετε πείτε το. Γούστο του και καπέλο του. Αλλά -γνωρίζοντας και το τέλος του- δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να τον θαυμάζουμε. Η "ουσία" δηλαδή είναι να ζήσεις λίγες μέρες στη φύση, "ελεύθερος" από όλα και μετά να πεθάνεις σαν το σκυλί; Αν αυτή είναι η ουσία, χαθήκαμε... Ο άνθρωπος εξελίχθηκε λίγο (όχι πολύ, λίγο όμως ναι) από την εποχή των σπηλαίων. Αν δεν αντιλαμβάνεσαι ότι (α) εξελικτικά δεν είσαι φτιαγμένος για να αντέξεις να ζήσεις κάτω από τέτοιες συνθήκες και (β) οι άνθρωποι ανέκαθεν ζούσαν σε αγέλες και όχι μόνοι τους, ε τότε ο θάνατός σου δεν είναι απλώς προδιαγεγραμμένος, κατά μια έννοια νέμεσης είναι και δίκαιος...
"Αμφισβητεί από νωρίς τον συμβατικό τρόπο ζωή των γονιών του. Αισθάνεται αηδία για την καριέρα και το κυνήγι του χρήματος" Και πάει και αυτοκτονάει. Όχι πέφτοντας από κανένα γκρεμό όπως θα έκανε ένας αξιοπρεπής αυτόχειρας αλλά παίζοντας το μάγκας, στη Αλάσκα με κοντομάνικο. Και για κάποιο λόγο πρέπει να του πούμε και μπράβο. No thanks :D
Αυτή είναι και η δική μου απορία.Από που πηγάζει η εξυπνάδα του τύπου;Σιχάθηκε το κυνήγι των χρημάτων και τον δυτικό τρόπο πολιτισμού που τον μεγάλωσε για να λεεί τέτοιες μπαρούφες.Ήθελα να΄ξερα από τον Σκλαβενίτη ψωνίζει για την καθημερινή του επιβίωση ή με το ντουφέκι και ποια η διαφορά ;Η διαφόρα είναι ότι εκεί μπορείς να γίνεις και εσύ θήραμα ακόμα και από ένα κουνούπι την ωρα που κοιμάσαι,εδώ έχεις να αντιμετωπίσεις μόνο την ταμία.Ψάχνουμε ήρωες σε κούφια πράγματα.
Όλοι οι άνθρωποι που υπάρχουν γύρω μας κι ανάμεσά μας είναι αυτό που είμαστε κι εμείς. Θαύματα. Δυστυχώς πολλοί από εμάς δεν ξέρουν πως, ή ξέρουν και δεν τολμούν να κρατήσουν το πρώτο "α", σε αυτή τη ζωή μας. (Είναι τόσο δύσκολο ρε γαμώτο;..) Και είναι πολύ, μα πολυ κρίμα.