Στο σημερινό ‘Α, μπα’: τι θα γινόταν αν ήμασταν ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΙ;

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: τι θα γινόταν αν ήμασταν ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΙ; Facebook Twitter
23


________________
1.


Αγαπητή μου Α,μπα;
Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω μέλος μιας ΜΚΟ και να βοηθήσω ενεργά, δουλεύοντας για αυτήν, μεγάλωσα κι εξακολουθώ να το θέλω. Είμαι τεταρτοετής στο πολυτεχνείο και απ' όσο το έχω ψάξει, ξέρω ότι με ένα μεταπτυχιακό (+προϋπηρεσία +ξένες γλώσσες) θα μπορούσα να ασχοληθώ με την εξυγίανση και παροχή νερού στις αναπτυσσόμενες χώρες. Στην Ελλάδα δεν έχω βρει κανένα πρόγραμμα οπότε στράφηκα στο εξωτερικό, όπου εκτός από το κόστος διαβίωσης 2 στα 3 πανεπιστήμια έχουν και δίδακτρα. Τι θέλω να σε ρωτήσω: Πόσο υποκριτικό είναι από μέρους μου από τη μία να θέλω να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για αυτούς που το έχουν ανάγκη και από την άλλη να σκέφτομαι να δώσω περισσότερα από 20000 ευρώ για ένα μεταπτυχιακό, την ώρα που θα μπορούσα αυτά τα λεφτά αντί να τα επενδύσω στην εκπαίδευσή μου να τα δώσω κατ' ευθείαν σε μία οργάνωση; Το σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό, που άρχισα να το ψάχνω στα σοβαρά, και νιώθω πολύ άσχημα. Νιώθω ότι είναι υποκριτικό (και εγωιστικό μη σου πω) γιατί άλλη χαρά παίρνεις όταν βρίσκεσαι εκεί και αλλιώς είναι να δίνεις κάποια λεφτά, και καταλήγω στο ότι μάλλον σκέφτομαι περισσότερο τον εαυτό μου από ότι τους ανθρώπους που είναι σε ανάγκη. Είμαι πολύ μπερδεμένη, από τη μία είναι το όνειρο της ζωής μου και από την άλλη οι ζωές των άλλων που αν μη τι άλλο είναι πιο ουσιαστικές από τα όνειρα του καθενός.

ΥΓ: δεν είναι ότι τα έχω αυτά τα λεφτά, θα πρέπει να δουλέψω και κάποια στιγμή να τα μαζέψω. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά αξίζει. τι να κάνω;- χημμηχ

Δεν είναι το ίδιο να δίνεις 20 χιλιάδες σε μια οργάνωση με το να τα χρησιμοποιήσεις ώστε να εκπαιδευτείς ώστε να μπορείς να συμμετέχεις σε μια ανθρωπιστική οργάνωση, και σίγουρα δεν είναι υποκρισία. Αυτά τα χρήματα θα βοηθούσαν σίγουρα μια οργάνωση, αλλά αν αφιερώσεις την επαγγελματική σου ζωή σε μια οργάνωση, τα οφέλη είναι πολλά, μπορεί και περισσότερα. Ειδικά με το θέμα της εξυγίανσης νερού.


Αυτό για το οποίο δεν είμαι σίγουρη, αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα, είναι αν είναι τόσο απαραίτητο το μεταπτυχιακό. Με ένα πτυχίο πολυτεχνείου φαντάζομαι ότι κάπου θα σε πάρουν, ώστε να μάθεις περισσότερα πάνω στη δουλειά. Ακόμα και μια «συμβατική» δουλειά, σχετική με αυτό που ονειρεύεσαι, θα μπορούσε να σε οδηγήσει στο ίδιο σημείο. Δεν θα είναι το ίδιο και η πορεία θα είναι διαφορετική, και το λέω μόνο γιατί θα σε διευκολύνει οικονομικά, όχι επειδή βλέπω κάποιο πρόβλημα στο να πληρώσεις για να ειδικευτείς πρώτα. Τα λεφτά δεν είναι κακά από μόνα τους, εξαρτάται από το πώς θα τα χρησιμοποιήσεις.


________________
2.


Πόσο χαζός μπορεί να σαι για να αγαπάς κάποιον που δεν σε αγαπά;- χαχανούλης


Χαζομάρα είναι να αγαπάς επειδή έτσι πιστεύεις ότι εξαγοράζεις την αγάπη του άλλου.


________________
3.


αγαπημένη μας Α-μπα.. θέλω να σε ρωτήσω.. έχεις πει ότι δεν είναι καλό να γίνεις ψυχολόγος του συντρόφου σου. σίγουρα, κάποια πράγματα, καλό είναι να μη συζητηθούν. όμως όσον αφορά τη συμπεριφορά του, προσωπικά, θα ήθελα να ξέρω γενικά τους λόγους που χώρισε στο παρελθόν, ή τους λόγους που ερωτεύτηκε. σε καμία περίπτωση με λεπτομέρειες, απλώς να ξέρω ορισμένα πράγματα. πιστεύω ότι έτσι μπορείς να γνωρίσεις τον άνθρωπο πραγματικά, γιατί και τα ερωτικά του και οι επιλογές του είναι μέρος της ζωής και του χαρακτήρα του. διαφωνείς;; σε ευχαριστώ για όλα, από τότε που ξεκίνησα να σε διαβάζω, δεν έχω χάσει ούτε μια μέρα και με έχεις βοηθήσει πάρα πολύ, αλήθεια. μακάρι να μπορούσα να κεράσω έναν καφέ, θα το θελα πολύ!!! :))

Η συζήτηση για το παρελθόν και η προσπάθεια επικοινωνίας μέσα από τις εμπειρίες του καθενός δεν είναι αυτό που κάνει ο ψυχολόγος. Το να γνωρίσεις κάποιον δεν είναι το ίδιο με το να τον «σώσεις» ή να τον «γιατρέψεις». Οι νοσοκόμοι και οι νοσοκόμες είναι αυτοί που παίρνουν τον λάθος ρόλο σε μια σχέση. Οι συνοδοιπόροι πρέπει να ξέρουν τον άλλον για να τον στηρίξουν, αλλά πρέπει να τον αφήνουν να εξελιχθεί χωρίς πατερίτσες.

________________
4.

Τι θα γινόταν αν οι άνθρωποι ήμασταν ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΙ στις αντιδράσεις μας; Ό,τι σκεφτόμασταν το λέγαμε δυνατά χωρίς να κρύβαμε τα συναισθήματα μας;;;- kukuruku

Θα σκοτωνόμασταν και δε θα μιλιόμασταν, αυτό θα γινόταν.


Ο λόγος που δεν υποκύπτουμε στους αυθορμητισμούς μας είναι ότι ξέρουμε ότι είμαστε ατελή πλάσματα, που κάνουν λάθος υποθέσεις, που προσβάλλουν θέλοντας ή κατά λάθος, που έχουν παιδιάστικες και ανώριμες αντιδράσεις. Αυτά που σου κατεβαίνουν στο κεφάλι δεν είναι πάντα άξια έκφρασης, ξέρεις. Μερικά καλύτερα να μην τα λες, και κάποια καλύτερα και να μην τα σκέφτεσαι. Ακόμα και όταν είσαι εντελώς σίγουρος/η ότι έχεις δίκιο μερικές φορές πρέπει να το βουλώνεις, γιατί υπάρχουν στιγμές που τα συναισθήματα του άλλου είναι πιο σημαντικά από τα δικά σου.


________________
5.


Ασυνήθιστη η μουσική που ακούς γλυκιά μου αμπα αλλά όχι άσχημη. Πώς κατέληξες να ακούς μουσική πριν το 1950 και επί ευκαιρίας μιας και δεν στέλνω συχνά ερώτηση είμαι περίεργη να μάθω τι όργανο μουσικής παίζεις; Είναι αγένεια που ρωτάω; -orgel

Πιστεύεις ότι είναι ασυνήθιστο να σου αρέσει η τζαζ του '30 και του '40; Τώρα είμαι περίεργη να μάθω τι θεωρείς συνηθισμένο...

________________
6.


ήθελα πάντα να ρωτήσω γιατί έχει επικρατήσει στην Αμερική να φτιάχνουν σπίτια ξύλινα και στην Ευρώπη απο τσιμέντο.
Μετά απο καιρό δε θα έπρεπε να έχουν αναθεωρήσει βλέποντας οι μεν να τους παίρνει και να τους σηκώνει ο τυφώνας το σπίτι για πλάκα και οι δε λόγο σεισμικότητας, στο νότο τουλάχιστον.- Μη κουνάς σου λεω

Ο καθένας ξεκίνησε να χτίζει σπίτια με τα υλικά που έβρισκε σε αφθονία. Οι πρώτοι άποικοι βρήκαν απέραντα βουνά με δάση, ήξεραν να χτίζουν με ξύλο και από τις χώρες τους (της βόρειας Ευρώπης), δεν ήθελε και πολλή φιλοσοφία. Οι Έλληνες είχαν πέτρες γύρω τους, κι αυτό επίσης δεν ήθελε πολλή φιλοσοφία.


Για τους τυφώνες, η λύση δεν είναι να αλλάξουν όλη τη φιλοσοφία χτισίματος με υλικά που δεν υπάρχουν. Η καλύτερη λύση είναι τα υπόγεια καταφύγια. Σε αρκετές περιοχές έχουν γίνει υποχρεωτικά για κάθε νέο σπίτι, όπως έχουμε εμείς κάνει υποχρεωτικά τα γκαράζ.

________________
7.


Γεια σου Λένα..!
Θα μπορούσα να γράψω έκθεση για το θέμα αλλά η ερώτηση είναι απλή και εκεί θα κατέληγα ούτως ή άλλως. Γιατί σε αυτή τη χώρα όλοι γουστάρουν αδύνατες?(σίγουρα η απάντηση δεν είναι τόσο απλή διαφορετικά τόσα χρόνια κάπου θα την είχα ανακαλύψει)
Ευχαριστώ!- Ανι

Δεν είναι μόνο σε αυτή τη χώρα. Είναι σε όλες τις χώρες όπου υπάρχει άφθονο φαγητό. Το πρότυπο της ομορφιάς είναι το άπιαστο, αυτό που είναι προσιτό μόνο σε λίγους, το ακριβό, το αποκλειστικό, αυτό που δηλώνει ανώτερη κάστα. Γι' αυτό κάποτε – όχι πολύ παλιά- ήταν της μόδας οι παχουλές και αρκετά πιο παλιά οι κανονικά εύσωμες. Επειδή δεν υπήρχε φαγητό για όλους.


Απλή είναι η απάντηση, πολύ απλή.

23

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

9 σχόλια
#7 Η Λένα έχει δίκιο γενικά. Σε λαούς που η διατροφή είναι αναγκαστικά πολύ λιγότερη σε θερμίδες των Δυτικών το να είσαι παχουλή, παχουλός είναι σέξι. Στην τέχνη επίσης. Σε περασμένες εποχές το να είσαι χλωμός και αδύνατος έδινε μήνυμα στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης του άλλου για αρρώστια και φυματίωση. Οι πίνακες προσωπογραφίας της εποχής ήταν γεμάτες κοκκινάδι στα μάγουλα. Ακόμα και το τσίμπημα στα μάγουλα ήταν συνηθισμένο για να φαίνεται στον γαμπρό η νύφη όλο υγεία. Γενικά η φύση της τεκνοποιίας και το ανθρώπινο ένστικτο θέλει τις γυναίκες με πιασίματα, ανοικτή λεκάνη τύπου Αφροδίτη και κατάλληλο στήθος για θήλασμα του μωρού. Οι γυναίκες με μικρή λεκάνη είχαν και έχουν μεγάλα ή μικρά προβλήματα στην εγκυμοσύνη και στην γέννηση, με αποτέλεσμα οι γιατροί σήμερα να προτιμούν τις καισαρικές. Κόψαμε, βγάλαμε, ράψαμε ... τελειώσαμε. Αν δεν υπάρχει λόγος όμως για καισαρική καλύτερα όχι γιατί προσθέτει επιπλοκές.#3 Σε μια μακρόχρονη σχέση οι άνθρωποι μαθαίνουν λίγο από όλα. ιδιαίτερα όταν έχουν παιδιά και σπίτι. Αλλά το πιο σημαντικό είναι να ξεχωρίζουν τα σπουδαιότερα από τα ασήμαντα. Ένα από αυτά τα σπουδαιότερα είναι να μαθαίνουμε καλύτερα για τον εαυτό μας.#4 Από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις. Ο αυθορμητισμός έχει τα καλά (ειλικρίνεια, ελευθερία...) αλλά και τα κακά του (βιασύνη στην κρίση, σκλαβιά στα πάθη μας...). Εξαρτάται όμως η συμπεριφορά περισσότερο σε τι κοινωνία ζούμε παρά τι χαρακτήρας νομίζουμε ότι είναι ο άλλος ή ο εαυτός μας. Για να καταλάβετε καλύτερα τον εαυτό σας πάνω στον αυθορμητισμό, αυτό δηλαδή που μπορείτε να αλλάξετε, σκεφτείτε αυτό που ακολουθεί. Αν κάτι μπορεί να σας απορροφήσει για πολύ ώρα, εκτός του Ιντερνέτ βέβαια, είναι:Η κουβεντούλα με την παρέα σας, το σκάκι,τα βιντεοπαιχνίδια, τα σταυρόλεξα, το ψάρεμα ή κέντημα,τα ομαδικά σπόρ,ή τίποτα από όλα αυτά;
4#αφενώς κατανοώ αυτό που λέει η Λένα, αφετέρου προσωπικά δεν συμφωνώ 100%. και εξηγούμαι. Πάντα προτιμούσα τους ανθρώπους που είναι αυθόρμητοι, που δεν εχουν δεύτερες ή τρίτες σκέψεις πριν πουν αυτό έχουν να πουν. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτό είναι πάντα ευχάριστο, γιατί πολλές φορές έχει ειπωθεί και η ατάκα " μερικές φορές καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς", αλλά και πάλι το προτιμώ. Η άλλη εκδοχή μου κάνει ότι ο άλλος είναι κάπως στημένος, κάπως προσεκτικός στο τί θα πει και πώς θα φερθεί. Αλλά έτσι θεωρώ ότι δεν αφήνεσαι. Και στην τελική ας πεις και μια μ@λακί@ και μπορείς να ζητήσεις και συγνώμη μετά, δεν τρέχει κάτι. Επίσης θεωρώ ότι η έλλειψη αυθορμητισμού δεν είναι κάτι δικό μας, αλλά κάτι επιβεβλημένο από την κοινωνία. Π.χ δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι έτσι, είσαι μεγάλος, μην κάνεις σαν παιδάκι ( σε λογικά πλαίσια πάντα εννοείται), μια εικόνα που καλλιεργείται για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε ασχέτως αν μας καλύπτει ή όχι, αλλά έτσι γινόμαστε αποδεκτοί από το σύνολο. Μας έχουν μάθει να αυτοπεριοριζόμαστε, να αυτολογοκρινόμαστε και να ακολουθούμε μία μάζα απλά για να μην διαφέρουμε. Sorry αλλά μου κάνει πολύ άσχημη νοοτροπία επαρχίας περασμένης δεκαετίας κιόλας. Προσωπικά, αν θέλει κάποιος να δει μια όμορφη κοινωνία, αρκεί απλά να κοιτάξει μια παρέα μικρών παιδιών. Τα παιδιά είναι χαρούμενα γιατί εκφράζονται, λένε αυτό που σκέφτονται κάθε στιγμή. Αν κάποιον δεν τον συμπαθούν θα του το πουν, δεν κρύβονται. Αν τσακωθούν, θα μαλώσουν αλλά σε μια ώρα θα είναι πάλι μαζί και θα παίζουν, δεν θα το κρατάνε μανιάτικο όπως οι "μεγάλοι". Κάποιες φορές μου φαίνεται πολύ αστείο που μιλάμε για ωρίμανση καθώς μεγαλώνουμε, ενώ στην ουσία πολλές φορές απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας και τη φύση μας χάρην κάποιων πεποιθήσεων και άγραφων νόμων που απλά υπαγορεύονται από θεσμούς όπως είναι για παράδειγμα η εκκλησία. Βέβαια έτσι ήξεραν, έτσι έκαναν. Αλλά ακόμα και σήμερα; Θα μπορούσα να το αναπτύξω λίγο καλύτερα το θέμα, αλλα δεν υπάρχει πολύς διαθέσιμος χρόνος :)
"αν θέλει κάποιος να δει μια όμορφη κοινωνία, αρκεί απλά να κοιτάξει μια παρέα μικρών παιδιών"... Πόσο μικρών; Γιατί αν παρατηρήσεις μια παρέα ακόμη και πολύ μικρών παιδιών μπορεί και να τρομάξεις! Νομίζω ότι τα μικρά παιδιά μέσα στον αυθορμητισμό και την αθωότητα τους είναι πιο σκληρά με τα παιδάκια που διαφέρουν για παράδειγμα. Τα μικρά παιδάκια μπορούν να κάνουν τη ζωή των άλλων μικρών παιδιών κόλαση! :P
Εννοώ παιδιά προ εφηβίας. Ισχύει αυτό που λες για το ότι πολλές φορές είναι σκληρά απέναντι σε άλλα παιδια! Απλά έθιξα περισσότερο το κομμάτι του αυθορμητισμού κ δεν επεκτάθηκα καθόλου σε αυτό που αναφέρεσαι και έχεις δίκιο! Αλλά οκ όχι και κόλαση! :P Αυτό θα το έλεγα για παιδιά μεγαλύτερα που υφίστανται bullying (εφήβους κυρίως).
Το bulling μπορεί μια χαρά να ξεκινήσει από πολύ νεαρές ηλικίες. Και ανάλογα με το περιβάλλον και τις προσλαμβάνουσες, αυτός ο εκφοβισμός μπορεί να είναι εξαιρετικά έντονος στις εκφράσεις του. Συχνά και σωματικός. Μια ομάδα μικρών ή λίγο μεγαλύτερων, ανεπίβλεπτων, παιδιών, μπορεί να είναι λιγάκι σαν μια δημοκρατία χωρίς Σύνταγμα: εκ πρώτης όψεως χαλαρή και ανέμελη, αρκεί να μην είσαι ο κοντός/χοντρός/κεκές/αλλόφυλος/θηλυπρεπής/γυαλαμπούκας/αυτίας κλπ κλπ κλπ της παρές.Κάτι επίσης για τη συγγνώμη: η συγγνώμη είναι σαν το διαζύγιο. Το ζήτημα δεν είναι να αποφασίσεις κάτι με μηδενική σκέψη και να πεις απλώς "έλα μωρέ, αν δε δουλέψει παίρνω ένα διαζύγιο εκεί πέρα". Είναι η τελική λύση όταν έχεις πάρει την ωριμότερη απόφαση που μπορούσες, αλλά τελικά δε σου βγήκε επειδή ούτε τέλειοι είμαστε, ούτε όλα τα σχέδιά μας άψογα.
alex, Σωστός μέχρι ένα σημείο.Αυτοί που είναι ευαίσθητοι στον αυθορμητισμό του άλλου και φοβούνται θα παραμείνουν ευαίσθητοι και με τον φόβο. Μέχρι το τέλος τους θα δαπανούν χρόνο και ενέργεια να σηκώνουν διαρκώς τοίχους. Μην ξεγελιόμαστε όμως δεν είναι μόνο η νοοτροπία περασμένων δεκαετιών και η εκκλησία που περιορίζουν, δεν συμβαίνει τόσο αυτό πια, αλλά οι μεταμοντέρνες παγίδες αγελαιοποίησης που μάλιστα ισχυρίζονται με θρασύτητα ότι "απελευθερώνουν" το άτομο από τις παλιές νοοτροπίες!Όσο για τα παιδιά τα περισσότερα μαθαίνουν από ενήλικες ή από άλλα παιδιά που αυλακώθηκαν από ενήλικους στην σκληρότητα στα παιδάκια που διαφέρουν. Τα περισσότερα παιδιά έχουν απεριόριστες δυνατότητες για συμπόνοια. Είναι έμφυτη στην ανθρώπινη συνείδηση. Αν τα κακομεταχειριστούν ή τιμωρηθούν άδικα, χωρίς εξήγηση, τότε πολλές φορές η συμπόνοια προς τα άλλα παιδιά γίνεται το αντίστροφο, σαδισμός. Το ίδιο συμβαίνει σε κοινωνίες που ο σαδισμός άμεσα ή έμμεσα διδάχθηκε (White Ribbon). Το παιδί θύμα γίνεται πολλές φορές ο ενήλικος θύτης ακόμα και εναντίον του εαυτού του. Το έγκλημα αλλάζει μόνο.
#2 Και επίσης χαζομάρα είναι να πιστεύεις ότι αν τον αγαπήσεις εσύ και τον πείσεις να σε αγαπήσει και σένα μετά από 1000 ζόρια, τότε θα έχεις πετύχει κάτι σαν άνθρωπος και θα έχει ανέβει η προσωπική σου αξία... Μέγα λάθος... Μεγάλη λαλακία επίσης αυτό που μας έχουν ποτίσει ότι στον έρωτα αν δεν πονάει δεν αξίζει. ΟΧΙ παιδιά, δεν πρέπει απαραίτητα να πονάει για να θεωρείται κάτι καλό και δυνατό ή να σε διαλύει ψυχολογικά, για να αναγνωριστεί ως άξιο και μοναδικό.Τα καλά, τα δυνατά και τα ανθεκτικά έρχονται αβίαστα χωρίς να το ξεψαχνίζεις πολύ και λειτουργούν αμφίπλευρα με ελάχιστο άγχος, όταν και οι δύο ξέρουν τι θέλουν και θέλουν τα ίδια πράματα. Επιτέλους, τέλος με τον εθισμό στο δράμα! Εάν δε θέλετε τα ίδια πράματα εξ' αρχής, μαχαίρι από το πρώτο δευτερόλεπτο και πάμε για άλλα, η ζωή είναι μικρή και μη τα πολυκουράζετε τα θέματα!
"Δράμα", είπες τη λέξη κλειδί, και συμγωνώ απόλυτα μαζί σου! και να σημειώσω κατί που ακούω πολύ τώρα τελευταία εδώ στα εξωτερικά (γιατί μάλλον είναι γενικευμένο φαινόμενο) ότι αν ο άλλος είναι normal είναι πολύ βαρετο λες και το να συνεννοείσαι και να τα βρίσκετε είναι κακό!
Ν'αγιάσει το στόμα σας! Μποβαρισμός είναι αυτό το πράγμα! Θέλει ο άλλος να νιώσει "πόνο", να βαβουτσιάσει στο κλάμα, να φωνάζει κάτω από πολυκατοικίες και να να κυνηγιέται στη βροχή για ένα δακρυσμένο φιλί κι ένα "Προσπάθησα αλλά... όλο αυτό με ξεπερνάει" (ή κάποια άλλη παπακαλιάτειας αισθητικής ατάκα). Και καλά ας τα θέλει, δημοκρατία έχουμε, αλλά μου τη δίνουν όσοι περιφρονούν τις αγάπες των γύρω τους εάν δεν τους φαίνονται μυθιστορηματικές.Σε όσους δεν το κάνουν από βίτσιο αλλά από απλό μαζοχισμό, όλη μου τη συμπόνια (οι περισσότεροι τα περάσαμε) και η μόνη μου συμβουλή: χαζομάρα είναι το να μην αγαπάς τον εαυτό σου. Οποιαδήποτε άλλη χαζομάρα από εκεί απορρέει.
1: Στο εξωτερικό δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο, τελειώνοντας το λύκειο και πριν πας πανεπιστήμιο να εργάζεσαι για ένα έτος εθελοντικά σε κάποια ΜΚΟ είτε στην ίδια σου την χώρα (πχ εργασία με παιδιά με ειδικές ανάγκες) είτε σε κάποια χώρα του Τρίτου κόσμου, σε κάποια ανθρωπιστική αποστολή. Εκτός από το διάλειμμα ανάμεσα στις σπουδές που σου δίνει μια ανάσα, το κοινωνικό έργο που προσφέρεις, το βελτιωμένο βιογραφικό σου και την ευγνωμοσύνη που λαμβάνεις από τους ωφελημένους συνανθρώπους από το έργο σου, είναι μια πολύτιμη εμπειρία ζωής που μπορεί να σου ανοίξει τους ορίζοντες και μέχρι και να καθορίσει την θέση σου στον κόσμο.
7: Να συμπληρώσω ότι η μόδα με τις αδύνατες είναι σχετικά καινούργια στην Ελλάδα και είναι και εισαγόμενη. Οι Έλληνες τα θέλανε τα πιασιματάκια τους μέχρι πολύ πρόσφατα. Αν δείτε τα εξώφυλλα περιοδικών του '60 και '70 θα δείτε ότι μέχρι τότε άλλος ήταν ο ιδανικός σωματότυπου για την Ελληνίδα. Με την εισβολή των ξένων περιοδικών καθώς και του fast food προσαρμόστηκαν τα πρότυπα μας ανάλογα.
Και ακόμα πολύς κόσμος θέλει τις γυναίκες με τα πιασιματάκια τους. Δε νομίζω να αλλάξανε τα γούστα των ανδρών εξαιτίας κάποια μόδας. Αυτοί που θέλανε τις λεπτές ίσως εξακολουθούν να τις θέλουν. Και το αντίθετο. Έκανε όμως πολύ μεγάλο κακό στις γυναίκες, όπου άρχισαν να νιώθουν άσχημα για τον εαυτό τους όταν έβλεπαν ότι δεν τηρούσαν τα "πρότυπα" ομορφιάς, ξεχνώντας πως θέλουν οι ίδιες πρώτα από όλα να είναι για τον εαυτό τους.
#1 Επειδή έχω προσωπική εμπειρία επί του θέματος θα ήθελα να σου πω ότι υπάρχουν τρόποι να ασχοληθείς με projects σε αναπτυσσόμενες χώρες κατά τη διάρκεια ενός μεταπτυχιακού. βλ, UNESCO -IHE κ.α. όπου αν το θες πολύ μπορείς να το οργανώσεις και να το υλοποιήσεις. Κατά τη γνώμη μου είναι προτιμότερο να επενδύσεις πρώτα στην εκπαίδευσή σου γιατί αργότερα θα μπορείς να προσφέρεις πολύ περισσότερα.
#7 Παρακαλώ μην γενικεύετε. " ΟΛΟΙ γουστάρουν..." Να είστε δίκαιες "Η πλειοψηφία". Αν η γυναίκα δεν έχει πιασίματα.. Προσωπικά δεν είμαι των άκρων, ούτε οι κοκκαλιάρες ούτε οι πάρα πολύ χοντρές μου αρέσουν. Και έχω την αίσθηση ότι την άποψή μου ενστερνίζεται μέγαλο ποσοστό του ανδρικού πληθυσμού. Ααα και στις έξυπνες έχω μια ιδαίτερη αδυναμία που έχουν τόσες γνώσεις, εικόνες, εμπειρίες και παραμένουν σεμνές και ταπεινές (για σένα Λένα το.. κομπλιμάντ!!!) και όχι στις χαζογκόμενες που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα.