35. Και κάτι.

Facebook Twitter
12

Μπορεί. Να είσαι 35 και. Ψιλο-όρθιος μετά από καιρό. Με «ένσημα» στην ανεργία, αλλά ακόμη στα πόδια σου, λόγω ψυχής.

Τα ίδια πόδια που πατάνε τον φόβο κάθε πρωί. Που σε πάνε στην ημι-εργασία, πάθος κι αγγαρεία. Πάθος να μην ξαναπέσεις, αγγαρεία βαφτισμένη δουλειά στις μικρές αγγελίες.

Κι ο δρόμος, το γραφείο, το ακουστικό του καταναγκασμού σου, το ΜΕΤΡΟ, η άσφαλτος να ξερνάνε παράπονο κι απελπισία, ένα κύμα παράξενης ενέργειας να γλείφει την πόλη, ένα κύμα που πρέπει να προσπεράσεις. Αθήνα, καλοκαίρι, 2013, μυρωδιά τέλους, στις άδειες βιτρίνες με τα άθιχτα «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ».

Χαζεύεις τις φάτσες γύρω, δίπλα, τον κόσμο που τρέχει, αλλιώς απ’ άλλα καλοκαίρια, σε τρώει η απορία «εσύ να ‘σαι ευτυχισμένος; Μήπως εσύ; Περιμένεις κάτι; Ζεις; Αγαπάς; Πώς αγαπάς; Πραγματικά; Με διαλείμματα; Με ρηματικές διακοινώσεις απ’ το Facebook;».

Κοντά και μακριά σου, φίλοι, ζευγάρια, ίσως αληθινά ζευγαρωμένα, ίσως της σύμβασης και της κακιάς της ώρας, κουτσούβελα και mainstream υποχρεώσεις – γάμοι, βαφτίσια στο χωριό, δεξιώσεις, δείπνα στην πόλη – και «ταπ ταπ» στην πλάτη (σου) που δεν πρόλαβες και σε πρόλαβε η κρίση, που μπορεί και ν’ ατύχησες (η αναλογία του «ταπ ταπ» διπλασιάζεται, αν είσαι γυναίκα) , σε «κλαίνε» ζωντανό, καμιά φορά και μπροστά σου και μετά σαββοπουλική «μέρα όμορφη», «σινεμά και σπιτάκι μετά» και λίγο (στεγνό) κέρατο, «να νιώθουμε ζωντανοί, φιλάρα, δεν ξέρεις εσύ απ’ αυτά»...

35 και. Εξοντωμένος πρόωρα, να (πρέπει να) αντέχεις μέρες καρμπόν, καραγκιοζιλίκια ρουτίνας, αφασικούς διαλόγους σ’ αγχωμένα διαλείμματα τσιγάρου, δουλειά – σπίτι – πλυντήριο – σίδερο – σκουπίδια έξω κι η νύχτα φτιαγμένη από γάζα, ούτε υποσχέσεις ούτε τίποτα, να θες να μιλήσεις – αλλά πού και τι να πεις; -, μπορεί και να ‘ναι πεταμένος χρόνος και αισθήματα, το ‘χεις ξαναδεί τώρα κοντά το έργο, είσαι πολύ μεγάλος για έρωτες, πολύ μεσαίος για καψούρες, βραδινό, πότισμα, ύπνος – λήθαργος, ξυπνητήρι, πάμε πάλι.

Νέα κουράγια, καφές – κουλούρι στο χέρι, μήνυμα στο κινητό – «ψήνεσαι για ποτάκι το βράδυ, στο στέκι; Μη μας στήσεις πάλι!» - ψήνεσαι, θες, δεν θα τους στήσεις, απόψε θ’ αντέξεις, θα γυρίσεις, θα συγυριστείς, όπως παλιά, κολώνια, κλειδιά στο χέρι κι όξω απ’ την πόρτα, θ’ αντέξεις, θέλεις να βγεις.

Μα δεν αντέχεις. «Αφυδατώνεσαι» στο δίωρο, κουτουλάς, σέρνεσαι, μα «τι έπαθες;», σπας το κεφάλι σου, δεν έχεις εξηγήσεις στο "τι" μπορεί «να έχεις;», μήπως «γέρασες ξαφνικά;», τι συμβαίνει και δεν πιάνουν σ’ εσένα όλα αυτά τα ελεεινά κλισέ αυτοβοήθειας, όλα τα «αισιόδοξα» κατεβατά για καλοκαίρι στην πόλη χωρίς φράγκα, γραμμένα στο πόδι από ιμιτασιόν σκληρούς γραφιάδες – υστερικά αγοράκια που το βράδυ κλαίνε απαρηγόρητα στην ποδιά της μαμάς τους.

35 και κάτι. Παράταιρα κουρασμένος, αλλά όρθιος, σ’ ένα σημείο της γης και της ζωής σου, όπου ποτέ άλλοτε τόσοι αποτυχημένοι, τόσες ναυαγισμένες σκούνες που περνιούνταν για φαλαινοθηρικά, δεν βάλθηκαν να σε πείσουν ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ εσένα, πότε τόσοι «πάμε γι’ άλλα – κοιτάμε μπροστά» ανεύθυνοι,  δεν φοβήθηκαν τόσο τα μούτρα τους στον καθρέφτη και βάλθηκαν να παρηγορήσουν... εσένα.

Τι έχεις, λοιπόν; Εσύ γιατί δεν τα «τρως» όλα αυτά; Γιατί δεν πιάνουν σ’ εσένα οι οδηγοί αισιοδοξίας και τα βάλσαμα του γλυκού νερού;

 

Μια χαρά είσαι. Είσαι 35 (και κάτι) σε μια μοντέρνα Νέκυια, κάποτε υστερικά, νεόπλουτα χαρούμενη, σήμερα φρυαγμένη να κρατηθεί απ’ τη ζωή, όσων αντέχει ακόμη η καρδιά τους (να, πάνω κάτω στα δικά σου τα χρόνια) να μη δέχονται συμβουλές αισιόδοξης μιζέριας, γεννημένες από απολιθώματα παλιών καναπέδων.

12

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

10 σχόλια
Ειμαι 35 και 2 εβδομάδων.Δεν ειμαι γόνος πλούσιας οικογένειας , ούτε με βόλεψε κανείς.Αλλά αρνούμαι να είμαι τόσο απαισιόδοξη και να εχω τόση μαυρίλα μέσα μου..
Εξαιρετικό κείμενο και δυστυχώς.. αληθινό για όλους εμάς τους 35 και κάτι. Κι αυτό το "να μη δέχονται συμβουλές αισιόδοξης μιζέριας, γεννημένες από απολιθώματα παλιών καναπέδων" καλύτερα δε θα μπορούσε να το πει κάποιος...
Bγάλτε με έξω από τη λίστα των "όλων εσάς των 35 και κάτι" παρακαλώ. Αν κάτι πάει στραβά στη ζωή μου, τότε κάτι δεν κάνω καλά. Αν θέλω να αλλάξω κάτι, το αλλάζω, με όποιο κόστος. Αν νομίζω ότι δεν μπορώ να αλλάξω κάτι, είναι γιατί δεν το θέλω αρκετά. Απλά μαθηματικά. Οι δικαιολογίες είναι πάντα εκεί για αυτούς που θέλουν να τις βρουν. Και στα 20 σου δικαιολογείσαι να βρίσκεις δικαιολογίες, στα 35 (και κάτι) όχι.
Και όμως, μέχρι τα 35 μπορεί να έχεις ήδη προσπαθήσει και αποτύχει, ελπίσει και απογοητευτεί, πέσει και ξανασηκωθεί, πολλές φορές, χωρίς κάτι να έχει βγει, παρά μόνο κούραση που έχει αρχίσει να συσσωρεύεται, πνευματική και σωματική. Και όλα αυτά παρότι η αρχή φάνταζε πολλά υποσχόμενη - ιδέες, πτυχία, ενδιαφέροντα και διάθεση για δουλειά. Τελικά, για να βλέπεις μόνο τα παιδιά της μέσο- και μεγαλο- αστικής ελίτ, με τα κονέ και τη γνώση του πως πρέπει να παίξουν το παιχνίδι και με ποιόν, να βρίσκουν την άκρη για μια καλή ζωή εύκολα, ίσως και να μη χρειάστηκε καν να ψάξουν, αν κληρονομούν τη δουλειά/επιχείρηση του μπαμπά τους.Τι λες λοιπόν; Ακόμα πιστεύεις ότι απαγορεύεται;...
Το βρηκα ποιητικοτατο. Εκφραζει οχι μονο μια γενια, αλλα καθρεφτιζει ενα εθνος σε απογνωση. Αντιστοιχα θα μπορουσε να γραψει ενας(μια) οικογενειαρχης για τον δικο του σταυρο που σηκωνει στα χρονια που περνουν απο πανω του βαραινοντας τους ωμους του στα Πετρινα Χρονια της Κρισης.Η οπτικη αλλαζει. Το φοντο παραμενει/επιμενει
Καποτε ενιωθα ακριβως ετσι..ισως ενδόμυχα κ σημερα να νιωθω ετσι..αλλα η ζωη αλλαζει.. ποτε δεν ξερεις τι περιμενει στην αλλη γωνια..ολα ειναι εμπειριες ή τουλαχιστον ετσι θελω να πιστευω. Παντως κοπελια δε θα μπορουσες να τα γραψεις ομορφοτερα κ ποιητικότερα!!
Βάλε μόνος σου τα bold, για εσένα το γράφεις, δεν είναι μανιφέστο μιας γενιάς αλλά η άποψη σου για τη γενιά σου.Απλά το δίνεις για κριτική σε άλλον, για να του πεις κάτι γραπτώς.
Αχ,καλο μου παιδι,ετσι ηταν παντα..για καποιους.Λιγους τοτε,περισσοτερους σημερα.Αληθεια,αριθμητικο ειναι το προβλημα οταν η ανεχεια και η ξεφτιλα εχουν παγιωθει σαν αποδεκτο ενδεχομενο για ενα κομματι της ''κοινωνιας''; Οταν εσυ ''υστερικα,νεοπλουτα χαρουμενη'' υποψιαζοσουν ισως την υπαρξη τους αλλα δεν σου καιγοταν και πολυ καρφι γιατι δεν σ αφορουσε πιστευες το δικο τους περιθωριο..εκεινοι σηκωναν το δικο τους σταυρο.Δεν θα σου κανει κακο να δεις τη ζωη κι απ αυτη την πλευρα της,την απο κατω.Σκληρο,ναι το ξερω,χρησιμο ομως για τη συνειδητοποιηση σου,σειρα σου να το μαθεις και συ.